PLUK JE WENS ...

Mijn wens: op zoek gaan naar geluk

GELUK, een eenvoudig woord, lijkt het.

Maar is het ook eenvoudig om het te hebben?

Ik vraag het me dikwijls af, geluk kan je dat, zien, meten, voelen, horen, proeven, ruiken…Ik wil het weten, ik wil het testen. In mijn hoofd blijft de droom rond malen om net als Wim Lybaert op tournee te trekken zonder plan te zien waar de tijd en de camper me brengt.

Mijn grote wens, reizen als ik op pensioen ben, daar zijn de middelen voor nodig. Ik weet dat ik als gepensioneerde zelfstandig en het overgrote deel van mijn leven als medewerkende echtgenote heb gewerkt, dus mij pensioen zal niet van die aard zijn dat ik me dure reizen zal kunnen permitteren.
Maar daar komt mijn eerste geluk al, want daar heb ik totaal geen behoefte aan. Het concept rondtrekken met een campertje, geen tijd of afspraken, alleen genieten van elk moment. Carpe Diem in zijn grootste vorm. Vijf jaar geleden zette ik de eerste stappen. Keihard werken was het om elke maand het geleende bedrag terug te storten aan de bank. Corona, negen maanden verboden om te werken zonder inkomen, tweemaal stond mijn campertje virtueel te koop bij de garage, tweemaal heb ik niet toegegeven maar verder gevochten.

Op de vraag welke job ik op dit moment uitoefen, terwijl hun ogen eigenlijk blinken van afgunst, daar antwoord ik sinds lang niet meer op. Het is mijn weg, mijn leven. Eindelijk besef ik ten volle de tekst als ik uit volle borst het lied My Way zing voor het publiek, nu stilaan het leven weer in beweging komt na twee jaar opsluiting door het virus waarvan niemand weet of het nu echt in China is ontstaan of ergens anders. De vele theorieën zullen misschien wel nooit de echte waarheid naar boven brengen.

Het is me gelukt, na 5 harde jaren staat hij daar, helemaal van mij, mijn huisje op wielen. Dit verdiend een grote beloning.

Ik stippel de data uit en halfweg september, na een druk seizoen van veel en hard werken start mijn eerst “Columbus” tocht. Drie volle weken heb ik uitgetrokken, het land zal Frankrijk worden. Een viertal plaatsen wil ik graag bezoeken maar verder is er geen planning als ik op een zonnige zaterdag vertrek. Mijn geluk is op dit moment onmeetbaar.

Hier zit ik nu, aan mijn kleine campertafeltje, op de achtergrond het geluid van de ruisende Middellandse zee terwijl de zon langzaam ondergaat. Mag ik je even zeven dagen terug meenemen in de tijd? Dit is het moment waarop ik mijn tocht start, mijn roep naar vrijheid, het leven voelen, proeven, beleven. Alle raadgevingen over eenzaamheid en gevaren op de weg aan mijn laars lappen, dit is wie ik ben. Tussen het opnemen van de bestellingen in hun frituur, vinden mijn dochter en schoonzoon maar net de tijd om me uit te zwaaien. Nog even hou ik de blik in de mooie blauwe ogen van mijn kleinzoon vast, geef hem een dikke knuffel en in mijn achteruitkijkspiegel zie ik zijn zwaaiende handje terwijl ik voor de laatste keer toeter. Wij zullen elkaar missen, maar de belofte dat hij binnenkort mee mag op pad, verzacht de pijn van het afscheid.

De route, “ reis door mijn leven” heb ik ze genoemd. Tijd om na te denken, terug te kijken maar vooral ook vooruit te kijken welke richting ik verder wil.

Ik vertrek uit de mooie Vlaamse Ardennen richting Mons, over de grens laat ik Reims opzij liggen. Ik heb geen behoefte aan drukke steden, ik wil rust in mijn hoofd.

Het idee van Wim Lybaert met zijn “Columbus” heeft in mij de droom wakker gemaakt waarvan ik onbewust wist dat ik deze reeds sinds lange tijd koesterde.

Reizen zonder vast doel, meegaan met de stroom, avontuur waar het leven je ook brengt. De gedachte alleen al daagt me uit.

Op de tonen van het lied “pour ne pas vivre seul” rij ik langs de route D966 door de streek van de Marne. De eindeloze glooiende velden, de baan golvend op en neer… het voelt als mijn leven, over de hoogtes, door de laagtes. Net voor de top niet weten wat er achter komt maar gas geven en doorgaan, geen angst voor het onbekende…dit is echt zoals ik heb geleefd. In Vervins maak ik een korte stop en bewonder de zonnewijzer die op de gevel van een prachtige kerk de maanden en seizoenen aangeeft. Op zo’n 86 km heb ik een klein doel gesteld, overnachten aan het meer van Géraudot in de buurt van Troyes. Ik heb deze morgen te lang getreuzeld en ik zie dat dit moeilijk nog te halen is voor het donker. In Chalons-en-Champagne geef ik toe aan de angst om nergens meer terecht te kunnen. Het voelt een beetje als verliezen, maar volg toch de vele camperwagens die oprijden op een camping aan de rand van de stad. De verklaring vind ik op internet die verteld me dat dit een prachtige stad is. Ik betaal volgens mijn normen te veel voor een paar uurtjes slapen, maar de keuze is gemaakt. Morgen zal ik vroeg uit de veren zijn want dit is niet zoals ik me heb voorgesteld. De eerste les, vertrouw op jezelf, laat angst nooit je metgezel zijn !

De volgende morgen, iedereen is nog onzichtbaar achter de dichtgeschoven gordijntjes, maar ik vertrek in stilte. De wegen worden kleiner en smaller als ik van kerktoren naar kerktoren rijd, ik heb tijd zat! Want waar was gisteren de Columbus in mij ? De vele kilometers die ik rijd zonder één iemand tegen te komen, het lijkt alsof ik alleen op de wereld ben.

Door de boxen van mijn fantastische huisje op wielen, galmt de op Spotify uitgekozen muziek, de nieuwe wereld van internet, keuze genoeg. Als ik een prachtige tekst van Stef Bos of Benny Neyman beluister proef ik plots de zoute smaak, tranen van geluk zoeken langs mijn neusvleugels een weg naar mijn lippen.

Ja je kan geluk dus horen en proeven! Als ook de liedjes van Mireille Mathieu aan de beurt zijn zing ik luidkeels mee. Een bord met een tekening van een speciaal houten kerkje is een trigger die me laat beslissen om de afslag te nemen en 11km verderop te genieten, in een piepklein dorpje met de naam Longsols. Het prachtige resultaat van vrijwilligers die het, tussen 1483 en 1493 volledig in hout opgebouwde kerkje, hebben gerestaureerd. Over heel kleine hobbelige weggetjes, waar ik hopelijk niemand als tegenligger krijg, vind ik de hoofdweg terug. Even nog parkeer ik langs de weg om een foto te nemen van een zonovergoten veld, half grote nog mooie gele zonnebloemen, blijkbaar een andere soort of later gezaaid, want alle velden met uitgebloeide zonnebloemen op de gereden route staan met bruine tinten gekleurd, te wachten om geoogst te worden. Deze foto stuur ik door voor de verjaardag van mijn lieve kleindochter. Die zal ze zeker delen met haar één jaar jongere broertje. Drie prachtige kleinkinderen, het mooiste geschenk wat mijn zoon en dochter me konden geven.

 

Eindelijk de eerste plaats waar ik een “pain Française” kan kopen, blijkbaar zijn ook hier alle handelszaken uit de kleine dorpjes verdwenen. De combinatie van een café met krantenwinkel is blijkbaar nog haalbaar op een druk kruispunt die me naar de route brengt waar ik wil zijn. Ik verlang naar wat rust als ik eindelijk in de verte de meren zie, mijn doel, de lac van Géraudot, een plaats aan het water.

Ik heb geluk want de houten palen boven de ingang van de parking bepalen de hoogte voor wie het domein kan binnen rijden. Gelukkig is 2.10m, net hoog genoeg! Mijn wagen parkeer ik voor het gesloten restaurant in chaletstijl. Op de uitgestrekte oevers van het meer liggen in het gele zand nog een paar waterfietsen, klaar om te worden opgeborgen voor de winter.

Slechts enkele wandelaars en een paar mannen die hun bootje uit het water halen, zijn het enige teken van leven. Mooi uit de wind, met zicht op het water plaats ik mijn plooitafeltje, mijn stoeltje en maak alles klaar voor mijn eerste maaltijd in de buitenlucht. Een zachte vrouwelijke stem spreekt me aan terwijl ik mijn fiets van de drager neem. Hello.. where are you from? Ik ben voor haar blijkbaar de eerste, net als zij, alleenreizende vrouw die ze ontmoet op haar toer de France. Een jonge dertiger, kort blond haar en een mooie lach rond haar mond. Vanuit Duitsland is ze over Calais naar het zuiden en zo terug naar boven gereisd, de omgekeerde weg van wat mijn planning is. Een aangename babbel over het gevoel hoe het is met een minimum aan kleding en materiaal rond trekken en genieten van alles wat op onze weg komt. Het is mooi zoveel wijsheid op jonge leeftijd. Ze verteld me dat de fietsroute rond deze meren slechts een 30 tal km is en het echt de moeite loont. Het beetje twijfel die er nog was is dankzij haar uit de weg geruimd. Na een selfie wensen we elkaar verder een goede reis en geniet ik van mijn lekker broodje met een stukje brie en een dampende Nescafé. De opplooibare fietsdrager die ik net voor de reis nog heb aangeschaft, neem ik van de haak en zet hem binnen in mijn camper, je weet maar nooit! Voorzien van wat zoets en een drankje in mijn rugzakje start ik de tocht. Bovenop de dijken die rond de meren zijn aangelegd is een prachtig fietspad aangelegd, net als de vele vogels die ik onderweg ontmoet voel ik de vrijheid om te vliegen waar ik wil. Ja, geluk kan je voelen!

Halfweg ontdek ik de stuwdam tussen deze meren en het kanaal. Het niveau verschil is prachtig uitgewerkt met een betonnen kunstmatige waterval. Het water bruist met grote kracht neer in een V vorm alsof deze je duidelijk wil maken, je kan alleen maar vooruit, er is geen weg terug! Langsheen een klein riviertje die eveneens uitmond in dit kanaal staan een aantal campers geïnstalleerd.

Ik vraag een Nederlands koppel als je daar mag overnachten en weet dat ik deze nacht hier zal doorbrengen als ik hoor dat dit een “gedogen” en gratis plaats is! Van Nederlanders kan je leren zuinig zijn, heb ik altijd gehoord! Mijn fietsje hobbelt verder over de weg, langs het kanaal, over de brug van de stuwdam waar een watermist van neerstortend water me voor even het zicht ontneemt. Ik ben ongeveer op de helft van de route, van waar aan de overzijde mijn campertje in alle rust op mij staat te wachten. Voor me zie ik een heel groot domein met watersporten verschijnen, daar is het voor deze tijd van het jaar nog altijd heel druk. Een haven vol plezierbootjes en een grote camperplaats. Niet een plaats waar ik me goed zou voelen. Fietsend kom ik door de bossen terug aan bij mijn huisje. Nagenietend van mooie dag lees ik nog even in een boek, pak alles in en vertrek naar de “gedogen” plaats bij de Nederlanders. Het geluk is aan mijn zijde, want ondertussen zijn er reeds een aantal campers bijgekomen, maar langsheen het water vind ik toch nog een mooi plaatsje. Mijn tafel, stoeltje en gasvuurtje zijn getuige van mijn eenvoudig avondmaal, ik moet nog veel leren.

Een toilet is iets wat ontbreekt in mijn huisje, bewust wil ik geen zo’n mobiel gedoe. Voor de kleine boodschap heb ik een goed afgesloten ex- mayonaise emmertje uit de frituur van mijn dochter. De grote boodschap doe ik als daar de mogelijkheid is bij een handelszaak waar ik een drankje bestel of in een openbaar toilet.

Zo niet dan moet het maar net zoals in mijn kinderjaren op de boerderij, in de natuur. Op het veld hadden wij ook geen toilet en ook dat hebben we allemaal overleefd.

Voor ik mijn ogen sluit rits ik liggend op mijn rug, nog even het raampje van de daktent open, nog even kijken naar de halve maan. Als ik ‘s nachts voel dat het blik rijst crème die ik als dessert heb gekozen me niet goed bevallen is, beslis ik naar beneden te gaan om een luchtje te scheppen in de frisse nacht. Het mooiste geschenk wat ik me kon dromen, iets wat ik sinds mijn kindertijd niet meer had gezien. Nergens een lichtje te bespeuren, dus alleen de donkerte van de nacht omkaderd deze prachtige sterrenhemel met middenin een witte sluier. Is dit de Melkweg waar ze over spreken… een ongelooflijk gevoel van geluk doorstroomt mijn lichaam, één zijn met de natuur, onbetaalbaar.

Heel vroeg word ik gewekt door de kwakende eendjes in het riviertje achter mijn camper. Mijn maag is na mijn rijstdessert van gisteren nog niet toe aan ontbijt en hopelijk zonder mijn buren te storen vertrek ik in alle stilte op weg naar een volgende doel. Af en toe een stukje door een drukker gedeelte rijden, maar de wens is om dit zo beperkt mogelijk te houden.

Even is het gewichtig om te ontdekken dat ik op een heel druk kruispunt op het rijvlak naar de autostrade ben beland. Met mijn hoofd door het raam en mijn mooiste smile lukt het me net op tijd om me tussen de wagens te duwen om een plaatsje in het juiste rijvlak te bemachtigen. Langs de andere zijde een boos toeterende chauffeur, ik gooi hem een kushandje toe als ik net voor hem door het groene licht de juiste richting neem. Na de scherpe bocht rijd ik onderdoor het drie verdiepingen tellende viaduct van de stad Chaumont. Mijn nieuwsgierigheid is geprikkeld als ik links boven kijk, waarop ik de hoofdweg verlaat om de kleine steile weg naar boven te nemen rechtstreeks naar een ommuurde stad. Mijn wagen laat ik achter op de parking vang de steile klim te voet naar boven aan.

Een ontmoeting met een stukje verleden, vertegenwoordigd door de enige overgebleven in authentieke kleuren geschilderde treinwagon op een paar meter rails. Een warme ontvangst van een grijze zestiger die, gekleed in blauwe broek en dito vest met op zijn hoofd zijn oude vertrouwde pet, toevallig op wandel is en me vol passie de uitleg geeft over de vergane glorie uit zijn jeugd. Over de treinroute die doorheen de stad de bewoners van de bovenstad naar de benedenstad bracht en terug. Als ik ontdek dat ik langs deze zijde geen toegang kan krijgen tot de binnenstad omdat twee klinieken geen doorgang verlenen en van mijn toevallige gids ook nog te horen krijg dat ik de hele toer om de stad te voet moet doen om het binnenplein te bereiken, hou ik het voor bekeken en wandel terug naar beneden om mijn weg verder te zetten.

Een paar dagen voor ik vertrok kreeg ik een berichtje van een vriend die “toevallig” op mijn te verwachten route zou logeren op een camping. Ik twijfel even of ik de uitnodiging zal aannemen om langs te gaan. Ik hoef niet ver om te rijden, dus verras ik hem terwijl hij van de laatste zomerzon ligt te genieten in zijn ligzetel.

Zijn ogen stralen, hij hoeft geen groot pleidooi te geven om me te overtuigen daar een nachtje op de camperplaats te verblijven. Als vaste klant regelt hij een goed prijsje voor mij. Mijn bezoek aan de stad Dôle verloopt iets anders dan gepland aangezien we dit de volgende dag met zijn personenwagen kunnen doen. Met een glaasje wijn en een hapje genieten we van een gezellige avond maar halen ons een boze litanie van de buurman op de hals omdat we niet stil genoeg zijn. Oeps, mag lachen niet meer in deze tijd?

De Camper mag vandaag rustig blijven staan naast zijn caravan want ik kan mee met zijn wagen naar de stad Dole. Tijdens een wandeling door de mooie stad, brengen we een bezoek aan het geboortehuis van Louis Pasteur, en keuvelen door het park wat nu veel minder mooi blijkt te zijn dan in zijn herinneringen van 20 jaar geleden.

We sluiten de dag af, terug in Gray op een terrasje langs de rivier die de stad doorkruist en genieten van een lekkere salade met tonijn en zalm. Mijn wagen helemaal vertrekkensklaar blijf ik nog een nachtje op de camping, het is te laat om ergens anders nog een goede plaats te vinden.

De ochtendstond heeft goud in de mond, als ik zonder ontbijt vertrek. De salade is ons blijkbaar niet zo goed bevallen. Met wat pijn en last in mijn al door de rijst crème op de proef gestelde maag en darmen kies ik verder richting zuiden. Vienne heb ik als richting gekozen. Geen tijd verliezen om te eten heeft zo ook zijn voordeel. Na een deugddoend middagdutje van een half uur, onderweg op een rustig plaatsje in de schaduw van een oude plataan, beslis ik nog een eind verder te rijden en de rivier de Rhône te volgen. In de verte duikt een prachtig beeld op, links de toppen van de Alpen en rechts een mooie stad, Tournon Sur Rhône. Alle campings zijn helaas volledig volzet maar het geluk is weer aan mijn zijde als ik op 200 meter van de rivier een gratis camperplaats ontdek.

Het prachtige zomerse weer laat me besluiten mijn fiets nog even van het rek te nemen en de stad te gaan verkennen. Langs het smalle fietspad rijd ik over de druk bereden brug naar de overkant. Van hieruit kan ik mee met de zon een paar mooie foto’s nemen van de ruïne en de mooie oude gebouwen in de stad. Een bezoek aan een openbaar toilet, nagenieten van heerlijk fris drankje op een terrasje aan de oever van de Rhône, het was een mooie dag. Fietsend door de smalle straatjes naar de grote houten, met stalen kabels opgehangen, brug enkel toegankelijk voor voetgangers en fietsers, keer ik terug naar de andere kant van de rivier. De nacht valt over de stad, maar sterren aan de hemel zijn er door de vele verlichting niet te bespeuren. Als eerste verlaat ik vroeg in de morgen de standplaats, hier is voor mij niets meer te beleven.

 

Ik vermoed zo’n 12 jaar geleden hield ik samen met mijn kinderen en hun kersverse partners op terugweg van Spanje een stop in de stad Orange. Op zoek naar eten kochten we bij een oudere grijze warme bakker, om 6 uur in de morgen heerlijke vers gebakken croissants als ontbijt. We genoten er van op een pleintje onder de platanen met zicht op de muur van het oude theater. Wij moesten verder maar ik heb mezelf toen beloofd om daar ooit terug te keren. Je voelde daar gewoon de geschiedenis. Wie weet vind ik de bakker terug? Vandaag parkeer ik mijn wagen op de parking van de Lidl, want op een paar honderd meter zie ik de poort die je verwelkomt in deze prachtige stad. Deze keer beslis ik om ruim de tijd te nemen. Mijn fiets gaat van de haak en het is hemels als ik langsheen de poort de vele marktpleintjes gevuld zie met allerlei kraampjes met ongekende lekkernijen en een weldaad van creativiteit op allerlei vlakken. Je kan het zo gek niet bedenken waar mensen allemaal toe in staat zijn om te creëren. Het uitgebreide gamma fruit ligt klaar om in te bijten.

Ik moet dringend een warme chocolademelk met een lekkere verse croissant bestellen om mijn budget niet de hoogte in te jagen en te kunnen weerstaan aan de heerlijke geuren en kleuren van de uitgebreide keuze aan voeding. Genietend van mijn ontbijtje, aan één van de mooie in regenboogkleuren geschilderde metalen tafeltjes en stoeltjes, lik ik de zoete slagroom van mijn bovenlip. Wat is het goed om te leven als God in Frankrijk gaat het me door mijn hoofd, na de leuke babbel met de uitbaatster die nieuwsgierig is en verwondert vraagt of ik helemaal alleen op pad ben. Ik kan het niet laten om nog wat te keuvelen tussen de marktkramers die op hun best zijn om hun waar aan te prijzen. Die ene ietwat oudere man met zwart krullend haar en pretlichtjes in zijn ogen, die heeft me getriggerd, een beeld uit mijn kinderjaren verschijnt op mijn netvlies. Varkenspoten in gelei, preskop, varkenstong met azijn en ajuin, al die vergeten lekkernijen. Ik proef nog de smaak van vele jaren geleden en beslis om na een gezellige babbel, wat eten in te slaan voor mijn avondmaal. De jonge dame aan het fruitkraampje is minder vriendelijk als ik de twee groene bananen die ze me aanbied niet wil kopen, een tros van 5 rijpe bananen wil ze niet van elkaar scheiden. Als ik zeg dat ik er wel ergens anders zal vinden duwt ze me de twee uitgekozen bananen samen met het ticket in mijn handen. Ik betaal en zet mijn weg verder, hoe verschillend kunnen mensen zijn! Op een kraampje met een waaier aan zeepjes, gedroogde lavendel en badzout laat ik me verleiden om enkele souvenirs mee te nemen voor thuis. Als ik besef dat ik me heb vastgezet met bagage in mijn fietszak, is het gelukkig niet ver om even terug te fietsen naar mijn wagen en alles weg te bergen. Nu is het tijd voor het grote bezoek. Ik sluit aan achter een zestal bezoekers uit Texas om een ticket te bekomen voor een bezoek aan het theater. Gelukkig is er uitleg via zo’n bakje en wonder bij wonder, ook in het Nederlands!

Door de immense poort wandel ik terug in de tijd. Dit is niet voor niets het best bewaarde Theater in Europa. Het is een pracht wat de al mooie voorgevel op de straat verborgen houd. Ik zoek me op onderste treden van de stenen trappen een plekje in de schaduw, ver weg van de toch nog talrijke toeristen voor deze periode. Het bakje aan mijn oor laat mijn gedachten en mijn gevoel terug gaan in de tijd terwijl ik alle nummers na elkaar beluister. Met deze verhalen in mijn hoofd is het gevoel totaal anders om de trappen van de drie verschillende niveaus te bestijgen. Na elk genummerd verhaal met aandacht en gesloten ogen te hebben beluisterd voel je de passie waarmee meer dan tweeduizend jaar geleden een volk dit tot stand heeft kunnen brengen. Het idee kwam van de Grieken en ook uit Egypte, maar het resultaat moet prachtig geweest zijn. Het besef dat tweeduizend jaar later de mensheid nog niet veel heeft geleerd is moeilijk te aanvaarden. De reden waarom alles is verwoest, bovenaan het eens zo prachtige decor nu met door vuur roodgekleurde stenen, getuigen van de wreedheden die volkeren ook vandaag nog, elkaar aandoen. In de naam van…. Het antwoord laat ik open voor eenieder die het wil invullen op zijn manier. Ikzelf ben er stil van geworden. Mijn ticket geeft ook toegang tot het museum aan de overkant van de straat. Ik bezocht al veel museums met oudheden, veel stenen en beelden die vergelijkbaar zijn met elkaar. Ik verlang naar het speciale notenbroodje met vijgen in mijn wagen, maar na een korte twijfel besluit ik toch er heen te gaan. De oude gerestaureerde woning telt drie verdiepingen. Hier vind ik het antwoord op de vraag die mijn schoonzoon me vorige week nog stelde! Hoe bewees men vroeger welk stuk land van iemand was? Hier zie ik de volledige uitleg, het plan van het patrimonium uitgetekend in een raster, bevestigd met marmeren stenen. Ik neem alvast een paar foto’s om bij de uitleg te voegen.

Het verhaal over een prachtig schilderij aan de wand is me net door het bakje verteld, als de stilte wordt doorbroken door felle geluiden van een Nederlandse dame. Ik irriteer me aan het heen en weer getrappel met haar klepperende hakken op de oude tegels, de schreeuwerige discussie met haar mannelijke partner over het nut om een te foto nemen van het oude bed in de kamer, alleen maar om te tonen aan haar dochter. Die schilderijen vind ze wel mooi, maar foto’s van schilderijen heeft ze volgens haar mening reeds meer dan voldoende. Ik besef dat niet iedereen begrijpt dat een museum niet de beelden zijn maar het verhaal wat er achter zit. Als ze na twee minuten terug vertrekken bekijk ik hoofdschuddend met geduld de doeken en zie hoe het leven van de mensen zich afspeelde ten tijde van het succes van beschilderde zijde. Het geluk die uitstraalt van de kinderen die onder toezicht van de directeur en zijn echtgenote, samen met hun moeders aan de lange houten tafels meehelpen om de stof te verven die nadien gebruikt zal worden om een prachtige kledingcollectie samen te stellen. Op één schilderij ben je aanwezig in hoe het er zovele jaren geleden in een welstellende periode aan toeging. De andere kamers op deze verdieping tonen hoe men de nacht doorbracht, halfzittend in de kleine bedden. Ik neem de prachtige houten trap en laat mijn handen over de eeuwenoude gedraaide leuning glijden op weg naar de kamers op de hoogste verdieping. Het geeft een gevoel van hoge status, ik mis enkel nog de brede ruisende rokken. Dit kom ik voor het eerst tegen in een museum : “wie het wil, kan deze piano met plezier bespelen”! gelukzak die ik ben, met een zacht piepend geluid gaat het luik van de mooie blinkend zwarte vleugel omhoog. Met een warm gevoel vormen mijn vingers glijdend over de vergeelde ivoren toetsen een eenvoudige melodie. Ik pink een traan weg om de herinnering die hieraan vasthangt, geen dag komt ooit terug.

Samen met het deksel sluit ik de heimwee en wandel naar beneden, schenk de dame in mooi zwart mantelpak aan het loket een warme glimlach en bedank haar voor zoveel schoonheid.

Na een veel te duur appelsapje om als klant gebruik te maken van het toilet, maak ik mijn fiets los van de omheining en trap terug naar mijn huisje op wielen.

Het is pas 14 uur, dus nog te vroeg om de dag af te sluiten. Ik bekijk de afstand naar Avignon en besluit om door te trekken. Langs de kleine landwegen ontdek ik een prachtig kerkje opgebouwd met ronde keien. Ik stop even, dit beeld wil ik vastleggen. Verder door blijkt dat dit ooit een traditionele bouwstijl was als ik overal muurtjes en gebouwen in dezelfde stijl ontdek. Hoe handig zijn ambachtslieden ooit geweest, hoeveel talent is verloren gegaan door industrie?

Langs de oevers van een klein riviertje laat ik de wagen uitbollen in het grind. Tijd om de innerlijke mens te versterken. Het broodje van de markt is overheerlijk, de combinatie van bruin brood, allerlei noten en vijgen smelt in mijn mond. Ik beperk mijn maaltijden want mijn maag en darmen zijn nog altijd niet helemaal op hun plooi !

Op Spotify zoek ik het liedje “Sur Le pont D Avignon” en duw mijn houder van de gsm over het deksel van mijn handschoenkastje. Het is me al een keer gelukt om op die manier al rijdende een filmpje te maken en nu wil ik Avignon binnenrijden en de brug filmen met bijhorende muziek. Zaterdag wil ik mijn kleinzoon verrassen, zijn eerste frans was met trots het liedje zingen: “Sur Le pont d’ Avignon”! Ik mompel even een binnensmondse vloek als ik net voor de brug keihard moet remmen omdat een auto heel gevaarlijk probeert in te voegen in het drukke verkeer, mijn gsm gaat tegen de grond en van mijn plan komt niets terecht. Ik zal het later handmatig moeten doen. Op de allereerste camping had ik een mooie reclame gezien van een camping in Avignon.

Door de reeds opgeslagen gegevens rijd ik er zonder twijfel naartoe rijden. Een heerlijk oase tussen prachtige bomen, mooi verdeelde plaatsen, proper sanitair. Wat kan een mens meer wensen. De prijs is niet zo laag maar toch ok voor wat je in ruil krijgt. Slechts één nacht, de vragend blik van de vriendelijke dame aan het onthaal. Inderdaad voorlopig één nacht, tenzij iets me kan bekoren om langer te blijven. Om 16 uur staat de zon staat nog hoog aan de hemel, dus veel te vroeg om mijn verblijf klaar te maken voor de nacht. Voor de tweede maal vandaag gaat mijn tweewieler van de haak en brengt me naar het vervolg van “terug in de geschiedenis”. Met de fiets op stand 3 gaat het veel gemakkelijker dan daarnet over de drukke brug. Ik ontdek dat dit niet de beroemde “pont D Avignon” blijkt te zijn, wanneer ik verderop de stadpoort door moet om vanuit de binnenstad de bekende brug te kunnen bewandelen.

De “pont d ‘Avignon” loopt ook niet helemaal over de rivier, maar stopt over de lengte van twee derde. Om het verhaal te achterhalen dien je na betaling van €6 door de grote ijzeren poort, die toegang geeft tot de brug, binnen te wandelen. Jammer genoeg zie ik de portier net voor mijn ogen om 18 u sluitingstijd de sleutel in het slot omdraaien. “Demain à 10 heures Madame!”, zegt hij met een grote smile. Nog ruim een uur fiets ik door de mooi onderhouden, met marmer en kinderkopjes(kleine kasseien) geplaveide straten. De vele mooi gezellige winkeltjes nodigen uit om je euro’s achter te laten. “Le Paleis du Papes” is ook reeds gesloten maar op het plein en de terrassen zijn nog heel wat toeristen. Plots duikt uit het niets een jong meisje met een bleek gezicht en lang zwart haar op, in haar kielzog zeult ze een luidspreker mee, het lijkt ongeveer dezelfde als wat ik gebruik voor kleine optredens.

Een paar meter voor haar uit heeft ze een bakje met een cd en een paar kleine schilderijen gelegd. Als ze het bord met tekst, met een touw rond haar nek voor haar buik hangt, de micro neemt en haar stem over het plein laat galmen word het stil in mij. Hoeveel lef moet je hebben om op die manier hulp te vragen voor je land in oorlog, zo heel alleen op dat grote plein. Slechts enkel mensen kan ze beroeren, de kilte die uitging van dit tafereel is een immens contrast met de warmte van haar stem die diep vanuit haar hart schreeuwt om vrede. Ik voel tranen opbollen in mijn ogen. Tien euro voor een cd, wat is tien euro als je drie en een halve euro betaald voor een appelsapje! Onze blikken kruisen elkaar als ik tussen de liedjes door het bankbiljetje overhandigd in ruil voor een doosje hoop. Even is er een glimpje geluk in haar pupillen te bespeuren als ik haar zeg hoe fantastisch zij is… ik hoop dat het leven haar geluk mag brengen en dat ze nooit de hoop opgeeft! Terugfietsend naar de camping weet dat ik maar één nacht blijf. Terwijl ik mijn “huisje” even schoonmaak hoor ik op de achtergrond gitaarmuziek. Twee plaatsen verderop, een bejaard Duits koppel, de vrouw liggend in een gemakkelijk klapzetel leest een boek en de man speelt op zijn gitaar. Ik hoor dat hij nog een leerling en is en waag het om een babbeltje te slaan. In een mengeling van Duits, Frans en Engels vertellen we beiden over onze passie voor muziek. De lichtjes in zijn ogen lichten op als ik zeg dat hij gerust wat luider mag oefenen en dat ik als buurvrouw zijnde niet mistevreden zal worden. Ik stijg op naar mijn bovenverdieping en luister met mijn oortjes naar de rustige muziek van Nikos Agniatiadis. Het is reeds een stuk in de nacht als mijn ogen dichtvallen en ik mijn boek “de mooiste tijd moet nog komen” opzij leg. De nieuwe dag verwelkom ik met een goede douche, een lekker ontbijt met spiegeleieren gebakken op mijn mobiele gasbekkentje en maak de wagen klaar voor de volgende rit.

 

Voor de ruïnes aan de ingangspoort van de stad Arles vind ik op de grote parking nog een plaatsje onder de platanen. De auto’s staan hier en daar wat buiten de lijntjes, maar buiten de lijntjes kleuren is hier misschien wat meer toegestaan. Ik neem mijn fiets als vervoermiddel, weet niet wat me te wachten staat, vouw naar gewoonte de fietsdrager op en zet hem binnen in de auto. Is het mijn gevoel dat orde hier niet de prioriteit is als ik de binnenstad inrijd? Een fietspad stopt op een moment zonder vervolg, in de smalle oude winkelstraatjes zweven de steps door de wandelaars. Stukken van de straat zijn onderbroken en afgezet met omheining waardoor maar een heel smal pad overblijft. Ik weet niet wat het beste is, wandelen of fietsen. Op en af mijn fiets hoppend door de straten met gesloten ramen vol graffiti afgewisseld door straten vol mooie winkeltjes ontdek ik weer mijn zwak voor hoeden, die ik dan niet durf te dragen! Tussen een 30 tal exemplaren eentje waaraan ik mijn hart verlies. Prijzen zijn niet vermeld. Ik denk wel dat het goed is voor mij dat de winkels van 12u tot 14 u sluiten. Daardoor krijg ik niet de kans om het toch wel exclusief hoedenwinkeltje binnen te stappen. Op zoek naar het oude theater die omschreven staat op google, ontdek ik een heel speciaal modern gebouw, om met de zon achter me een foto te kunnen nemen fiets ik de rotonde over en rij een paar straten verder. Door de chaos van deze stad en het verkeer vind ik mijn weg niet meer terug naar de winkeltjes. Omdat reeds meer dan de helft van mijn maximum parkeertijd om is en mijn twijfel groot aan welke kant van de stad ik de parking terug kan vinden, besluit ik om door te fietsen langs de buitenring op zoek naar mijn auto. De logica zegt me dat water steeds in de diepte is, ik kwam de stad binnen over de Rhône, dus volg ik de weg naar beneden. Er blijft nog een half uurtje over bij het terugvinden van de parking, maar mijn zin om langer in deze stad te blijven is verdwenen.

 

Terwijl ik de stad achter me laat galmt door mijn boxen terug de stem van Mireille Mathieu, Santa Maria De La Mer, een topper in mijn programma als ik mensen gelukkig mag maken met mijn stem. Het stadje Sainte Marie De La Mer, het stadje waarover dit lied geschreven is, kan ik nu ik zo dicht in de buurt ben niet laten voorbijgaan voor een bezoek. Het is alsof het universum mijn hulp is! Aan de rand van de stad stop ik voor het zoveelste stoplicht. Twee dames staan te liften. Het licht op rood geeft me de kans om mijn raam in de deur te laten verdwijnen en antwoord op mijn vraag te krijgen “ waar moeten jullie heen”? de jongste van het duo antwoord “Naar Saint Marie De La Mer, onze wagen staat in panne en wij moeten nog twee uur wachten op de bus”! Ze hebben net de tijd om hun tassen met aankopen en zichzelf op mijn toch wel hoge zetels van mijn camper te gooien, voor het licht veranderd naar groen. Een uitstap van moeder en dochter naar de stad vanuit hun vakantieverblijf is anders afgelopen dan verwacht. Een goede oefening voor mijn frans gedurende een veertigtal kilometers.

 

Onderweg besef ik weer hoe gelukkig ik ben met het voordeel van alleen reizen. In de verte zie ik de wapperende manen van de prachtige witte paarden die sprintje trekken door de oneindige vlaktes. De zin om een zandweg in te slaan en te genieten van dit tafereel moet ik opbergen, ik heb passagiers mee. Nadat ze mijn wagen voor de deur van hun hotel hebben verlaten, volg ik hun raad op en neem de weg naar links, daar is een gratis air camping met zicht op zee. Een groot bord duid echter aan dat deze vanaf vandaag gesloten is. Dan maar de app van camperstop raadplegen en ontdekken dat net buiten de stad aan de andere zijde eveneens een grote air camping is. In de verte zie ik de vele campers reeds staan. €13 per nacht, zonder gebruik van faciliteiten maar op 20 meter van het strand, geen twijfel mogelijk.

Eerst even liggend op een handdoek, een halfuurtje genieten van de heerlijke warmte van de zon op het prachtige zandstrand. Een paar mensen nemen een duik in de nog warme golven. Na de installatie van mijn auto stuur ik een filmpje van deze wondermooie plaats naar een paar geliefden. Het is ondertussen een routine aan het worden om mijn fiets te nemen, het rek op zijn plaats en op verkenning. Ook maak ik van de gelegenheid gebruik om mijn grote boodschap te doen na de aanschaf van een drankje op een terras. Terug € 3,5 vind ik wel duur voor een sanitaire stop dus ben ik tevreden als ik verderop een toch betrekkelijk proper openbaar toilet ontdek.

Het einde van het seizoen is duidelijk te voelen op de terrassen en de promenade waar je nu zonder veel problemen ook kan fietsen. De vele winkeltjes eisen hun aandacht op, telkens weer sta ik vol bewondering voor dat exclusieve, wat je niet ziet in het normale leven. Handtassen in allerlei materialen en kleuren, decoratie met een link naar de omgeving. Fleurige kleurrijke kleding. Als ik het toch waag om zonder resultaat een paar rieten hoeden aan te passen, probeert de verkoopster me een lederen cowboyhoed aan te smeren. Maar die tijd is voorbij, de cowboy in mij is niet meer, sinds korte tijd heb ik eindelijk meer mijn vrouwelijkheid ontdekt en voel ik meer voor de flower power van de jaren zestig. Misschien heb ik daar onbewust toch meer van heb meegekregen dan me bekend is uit mijn jeugdjaren. Het volgende winkeltje, een heel vriendelijke verkoopster, een breed gamma aan prachtige zomerjurkjes voor de prijs van €20. Een paar heel leuke aangepast om dan toch maar te beslissen mijn verstand te volgen, de zomer is voorbij. Het feit dat ze even vriendelijk blijft geef ik haar nog een kans. Voor slechts € 4,5 meer heeft ze mooie puls in het rek hangen, paars is de kleur van lavendel, de kleur van de Camargue. Als ik de pull over mijn hoofd trek zie ik de kleur weerkaatsen in mijn ogen…deze staat me goed !

Ik zie haar stralen als ze tijdens het betalen mijn compliment voor haar vriendelijkheid en de mooie winkel in ontvangst neemt. Twee tevreden mensen op een zalig zonnige avond in het warme zuiden.

 

Terug op de campingplaats zijn ondertussen reeds meerdere medereizigers aangekomen. Ik voel me zo gelukkig, met mijn vroege aankomst want ik heb een prachtig plaatsje kunnen bemachtigen naast het brugje naar het strand. Ik geniet van de geur van de royco soep uit brik, zachtjes sudderend in het groene pannetje op mijn gasbekkentje. Ondertussen smeer ik het restje van mijn smeuïge brie op het laatste stuk pain Française. De foto van een negental prachtige witte paarden, die langs de waterlijn voorbijwandelen stuur ik toch niet door aan mijn dochter... ik wil haar het gemis niet laten voelen nu haar leven zo druk is.

 

Aangezien hier in de hele omgeving geen enkel licht te bespeuren valt droom ik reeds van het zicht op een prachtige sterrenhemel boven de helderblauwe zee. Mijn hoop vervliegt snel als grijze wolken zich langzaam samenpakken aan de blauwe lucht. Het weerbericht op internet vermeld dat men heel wat wind en regen verwacht. Ik voelde me bij het binnenrijden van de stad als een koning te rijk bij het lezen van de affiches waarop te lezen staat dat komende zondag “La fétes du Cheval” doorgaat, hopelijk steekt het weer daar geen stokje voor. Als de wind zich duidelijk steeds meer gaat toevoegen aan het weer en het ritme van de regen op het dak van mijn camper verhoogt, dan weet ik dat het beter is om binnen te blijven. Tijd om mijn reisverhaal verder af te werken. De klok tikt tegen middernacht aan als ik de computer afsluit. Buiten huilt de wind door de struiken rondom de campingplaats, het is alsof de razende zee haar territorium wil uitbreiden en even vraag ik me af of mijn hemelbed tegen zoveel windkracht bestand is.

Ik trek de matras met lattenbodem op de juiste hoogte, installeer mijn apneutoestel en schuif tussen de hard opgespannen zeilen van mijn daktent diep in mijn slaapzak. Ik val als een blok in slaap. Ruim een uur later maakt een knetterende donderslag me wakker. De bliksemschichten volgen elkaar in razend tempo op, mijn campertje wiegt heen en weer terwijl de gutsende regen langs mijn klapperende tent zijn weg vind naar beneden. Ik kan het niet wagen om een raampje te openen om te zien hoe het er buiten aan toe gaat. De twijfel of het veilig is om boven te blijven groeit sneller dan de harde donderslagen. Op mijn gsm open ik google en zoek verhalen op van mensen die dit ooit al hebben meegemaakt. Gelukkig nergens verhalen van wegwaaiende tenten, alleen van angstige mensen. Ik verhuis toch naar beneden. De ruimte waar ik me anders heel comfortabel kan nestelen en ook kan slapen is voor een groot deel ingenomen door materiaal. Een paar dagen voor het einde van mijn trip zal ik mijn broer en schoonzus oppikken op de luchthaven van Toulouse. Voor valiezen heb ik geen ruimte, dus heb ik het meeste reeds meegenomen van bij de start. Hier nu ongemakkelijk slapen dat wil ik niet. Wat voor bangerik wil ik eigenlijk zijn, vraag ik mezelf af..…vooruit maan ik mezelf aan, boven ga je slapen ! Toch wel een kleine trots om de overwonnen angst sluit ik mijn ogen en probeer enkel te luisteren naar mijn oortjes waar de muziek uitstijgt boven het wilde tekeer gaan van de natuur. Alleen de laatste van de vele wegrijdende buren zijn in staat om me wakker te maken rond zeven uur in de morgen. Slechts een tiental campers zijn gebleven.

 

Terwijl de opkomende zon de sporen van de nacht opdroogt is het een komen en gaan van nieuwe camperrijders. Met zicht op zee geniet ik van mijn ontbijt aan het tafeltje binnenin mijn huisje. Het voelt leuk aan als ik een gelijkaardige camper, type oceaan van Volkswagen, met Belgische nummerplaat zie oprijden want het is misschien een kans voor een babbeltje in mijn moedertaal. Op het moment dat ze mijn nummerplaat kunnen zien, parkeren ze hun wagen gewoon opzij en komt de man met een lachend gezicht naar me toe. Door mijn opengeschoven raampje wenst hij me goede dag met het mooiste compliment sinds lang “weet je dat jij zit te stralen als de zon vanuit je raampje, wat zit daarachter”?

is de vraag die hij me lachend stelt. Een bejaard koppel, rasechte trekkers, mijn antwoord, gelukkig, ik ben gewoon gelukkig, wist niet dat je dat zo goed kon zien. Ik kan van hen veel leren. Hij toont me het verlengde fietsenrek waardoor je toch je achterdeur kan opendoen, de uitschuifbare bodemplaat, het rekje voor glazen, de manier om onderweg met warm water te kunnen douchen, zelfs het geheim voor hun toilet delen ze met mij! Zij een pottenpakster, hij een amateur zanger, we wisselen onze gegevens uit en wensen elkaar goede reis als ze hun tocht verder zetten, richting Portugal. Buiten twijfelen de grijze wolken bij een zachte temperatuur als ze plaats willen maken voor een blauwe hemel. De combinatie van zand en water heeft schilderijen getekend op mijn donkere ondoorzichtige ruiten, misschien moet ik mijn huisje net als vele anderen aan de plaats waar je water kan nemen en je chemisch toilet lozen, ook een schoonmaakbeurt geven. Het geeft me de kans om onopvallend het emmertje van de frituur samen met het emmertje kuisgerief aan de kraan uit te spoelen, klaar voor de volgende dag.

Nu alles is dichtgedaan besluit ik nog een toertje te gaan rijden door de Camargue. Door de kleine straatjes tussen het hoge riet zie ik de mooie witte “Cabannes” verschijnen. Kleine huisje aan het water in een typische bouwstijl. Het moet heerlijk zijn om hier te kunnen verblijven, alhoewel de muggen hun dans boven het stilstaande water even verlaten om mij te komen aanvallen in hun territorium. Eindelijk is mijn geduld beloond, in de verte zie ik in het moeras drie wilde witte paarden.

Wandelend met de wagen hen ik reeds prachtige paarden gezien, maar die staan in een omheinde weide of op een hoeve. Deze drie lopen tussen het hoge riet, midden in een moeras. Ik denk niet dat je daar als gewone sterveling dichtbij kan komen. Mijn gsm zal zijn best moeten doen om dit te kunnen tonen aan het thuisfront. Het beeld van de mooie roze flamingo’s in de Camargue, overal weid verspreid klopt op dit moment niet helemaal, want de enkele flamingo’s die ik kan spotten zijn slechts heel matig roze gekleurd. Ik heb natuurlijk mijn hart verloren aan Griekenland, maar daar heb ik talrijke groepen donkerroze flamingo’s op beeld mogen vastleggen.

Ik probeer me de uitgestrekte vlaktes voor te stellen als de heide in bloei staat! Met toch een paar mooie foto’s kom ik terug bij mijn campertje. De zon staat ondertussen hoog aan de hemel, de zomer is terug. Op de camperplaats is mijn plaatsje ingenomen door een camper met Duitse nummerplaat, ik geef er niet om, voor de komende nacht zet me ik me liever ergens met de wind vanachter !

 

Over het reeds bekende fietspad zweef ik met liedjes van Stef Bos in mijn oren naar het stadje. Vandaag wil ik zeker een bezoek brengen aan de kerk van Santa Maria. Ik weet niet wat er gebeurd maar er staat heel wat volk bijeengepakt op het kerkplein, de kerk mag je voorlopig niet binnen. Op het plein staan ook 8 prachtige paarden met ruiters in speciaal kostuum. Vandaag trouwt blijkbaar één van hun vrienden! Het grote verschil met dieren is dat ze geen probleem maken om hun natuurlijke behoeftes te doen, waar ze ook zijn. De uitwerpselen en de geur zijn van geen belang voor het niet meer zo jonge koppel, maar uit voorzorg neemt de bruidegom toch maar de lange witte sleep van zijn geliefde over de arm. Alhoewel ik denk dat wegens de geschatte leeftijd van de pasgehuwden een kinderwens niet meer op hun verlanglijstje staat, wensen ze hen met de vele rijst toch een vruchtbaar leven toe! Je kan vruchtbaarheid natuurlijk op vele vlakken zien !

Na het beëindigen van de ceremonie drumt iedereen de kerk binnen, het lijkt wel alsof je daar later geen kans meer toe zal krijgen. De menigte verspreid zich over de ruimte maar komt vooraan onder het verhoogde altaar terug samen om de kelder onder het altaar binnen te gaan. Ik denk zoals in vele steden, een oude ondergrondse kerk, maar kan mijn ogen niet geloven. Dit is enkel een crypte waar halfweg en op het einde een paar beelden staan met op de voet een plaatje met enkel Franse, Duitse en Engelstalige uitleg. Langs beide zijden enkel lange tafels met brandende kaarsen. Dit is het enige doel van deze ruimte, kaarsen verkopen om ze aan te steken voor Maria en Sara. Ik herinner me van eergisteren dat de Nederlanden in Orange ooit aan het bewind waren…waarom dan nergens een Nederlandstalige uitleg, het zijn niet alleen wij Vlamingen die Nederlands praten.. en toch.. of weten ze gewoon dat wij ons overal aanpassen? Ik doe ook mijn duit in het zakje en steek een kaarsje aan om bescherming te vragen voor al mijn geliefden, baat het niet dan schaadt het zeker niet.

 

Een donkere (het woord neger mag niet meer gebruikt worden) medewerker in gescheurde jeansbroek (blijkbaar de nieuwe mode) zijn getatoeëerde handen en armen zwaar beladen met klingelende goudkleurige ringen en armbanden, gaat plots voor de trappen van het verhoogde gedeelte staan. Een kijkje nemen richting altaar is vanaf nu verboden, straks is er een dienst. Alleen de kelderruimte mag men volop in en uit lopen. Terwijl ik dit alles even gadesla vanop een stoel op de vijfde rij, beginnen boven een paar dames iets te kwelen, want zingen kan ik het helaas niet noemen. De pastoor antwoord met een voor mij een bekende melodie. Ik ben even terug in mijn jeugdjaren toen ik ook vooraan in de kerk de Gregoriaanse mis stond te zingen. Wat de enige zes aanwezige vrouwen brengen lijkt eerder op kattengejank. De medewerker doet achter de brede witte touwen waarmee hij het altaar gedeelte nu heeft afgesloten rustig verder zijn ding, ruimt de voorste tafels op, zet stoelen terug, verplaatst micro’s, waarschijnlijk al het gebruikte materiaal van de bruiloft. Opruimen in combinatie met het geluid van de luidruchtige bezoekers in de kelder is blijkbaar geen bezwaar voor de dienst. Van veel respect zoals ik in mijn kinderjaren ben aangeleerd, is hier weinig sprake.

 

Ik wandel naar buiten en zie dat een aantal mensen aanschuiven aan een klein rood deurtje. Een museum? Vraag ik aan de oudere dame die in de schaduw van de kerk aan een tafeltje met rieten zetel, de tickets aanbied. Nee hoor, maar dit moet je zeker doen probeert ze me te overtuigen, voor € 3 krijg je toegang naar de toren, van waarop je een prachtig uitzicht hebt over de Camargue. Ik waag mijn kans en bestijg de smalle draaitrap met 44 stenen treden naar boven. Daar verschijnt een dak waar je op mag kruipen, als je het durft natuurlijk. Hoeveel daken heb ik in mijn leven al niet beklommen, dat ene kan er zeker bij! Voorzichtig ga ik voorover gebukt, want dit lijkt me de gemakkelijkste manier, bovengekomen neem ik plaats over de bovenste richel. Het zicht is inderdaad fantastisch! Als een selfie niet wil lukken steel ik mijn kans bij een man die naast me staat terwijl hij zijn vrouw maar niet kan overtuigen ook naar boven te komen. Super vriendelijk en in mijn beste Frans vraag ik of hij een foto wil maken van mij, graag ook nog eentje langs de andere kant, waarop ik hem met een grote smile bedank. Het resultaat is dat zijn vrouw roept dat ze dan toch naar boven wil komen. Hoe je snel iemand van haar angst kan bevrijden bedenk ik, terwijl ik met een binnenpretje langs de andere kant de treden afdaal naar de begane grond. Het was zeker zijn prijs waard!

 

Ik keuvel nog wat rond, koop me een ijsje en fiets rustig terug naar mijn campertje. Ik heb zin om te dansen en niemand kan me tegenhouden als ik op het strand mijn gevoel volg en de mooie muziek door mijn oortjes het ritme aangeven. Hier en daar kijkt wel even iemand op, maar ik erger me daar niet aan, ik wil dansen op het leven alsof er niemand naar me kijkt, men kent me hier toch niet!

Het natuurlijke daglicht is reeds neergedaald in de diepte van de zee als ik de deur van mijn huisje dichtschuif. Te moe om nog maar iets te doen kruip ik een verdieping hoger om de film van deze mooie dag nog even in mijn geest te laten afdraaien.

 

Normaal gezien zou ik vandaag moeten vertrekken, maar ik wacht rustig de parkwachter af die ’s morgens langskomt om de nieuwe aangekomen gasten een ticket aan te bieden. Ik wil graag nog een dagje bijboeken. Alhoewel het bord aan de ingang vermeld dat je maximum 48 uur mag verblijven, is het met een grote smile dat hij de €13 voor een extra nacht ontvangt. Hij heeft er alle begrip voor dat ik graag de jaarlijkse “Fétes du Cheval “ wil meemaken! Gesterkt met twee spiegeleitjes, een paar reepjes gebakken spek en een stukje pain Française bedekt met een vleugje heerlijke huisgemaakte pruimenconfituur, meegekregen van mijn lieve dochter, kan ik de dag goed inzetten. Mijn fiets terug van zijn meest veilige plaats voor een bezoek aan het niet zo propere openbaar toilet, maar beter dan niets. Vandaag is het feestdag voor de inwoners en bezoekers van de stad, ik begeef me naar de place du Village. Op het plein voor het gemeentehuis staan vier rijen met paarden, ezels en pony’s. De dierenmarkt zoals ik me die ook herinner van mijn jeugd is volop aan de gang. Er staan prachtige exemplaren tussen, de kleine pony’tjes hebben natuurlijk heel veel belangstelling van de vele kinderen die met hun ouders over het plein keuvelen.

Gisteren moest ik fotoruimte vrijmaken op mijn gsm maar vrees dat die vlug weer zal ingevuld worden bij zoveel moois.

Op de hoek van het plein staat een heel groot spit. Nee geen kippen deze keer, maar de helft van een geslacht paard is voor een paar uur braaf aan het ronddraaien voor de grote hitte van de gloeiende houten blokken die snel uit elkaar vallen tot houtskool. De traiteur behaalde in 2020 een bekroning voor beste barbecue vermeld het bord boven de tent. Ondanks de grote hitte, waarvoor hij liefst snel weer wil opzij gaan, poseert hij met zijn mooiste glimlach, voor de foto welteverstaan, dank je wel !

Straks kan je hier eten voor de prijs van € 20, drank en dessert inbegrepen. Ik vrees als ik dit doe ik niet meer te vriend zal zijn met mijn paarden liefhebbende dochter. De menigte begint aan te schuiven tegen de dranghekkens die langs de afgesloten hoofdstraat staan opgesteld, ik zoek een mooi plaatsje waar ik de zon achter me heb .Ik heb geleerd dat je zo de mooiste foto’s neemt. De vele verschillende families van befaamde paardenhouders trekken in een lange stoet voorbij. Zittend op hun mooi uitgedoste paarden of versierde koets in traditionele klederdracht het applaus in ontvangst nemend. De rij wordt afgesloten met de grootste koets vol met muziek en feestvierende muzikanten. gevulde koets.

Een paar minuten later rijd een wagen luid toeterend door de hoofdstraat, met in zijn kielzog de politie om te controleren of iedereen achter de dranghekkens staat. Geen wonder voor wat nu te gebeuren staat! Wat ik niet voor mogelijk zou durven houden is waarheid. Een zestal jonge zwarte stieren lopen in een hels tempo door de hoofdstraat, opgejaagd door het klappen van de lange zwepen van de ruiters die hen volgen. Vooraan worden ze in bedwang gehouden en de goede richting uitgestuurd door een achttal ruiters die een halve cirkel vormen voor de koppen van de opgejaagde dieren, zo rennen ze de stad door.

In een flits zijn ze voorbij maar bij mij roept het ver weggestopte beelden op. Als kind van in een landbouwers gezin bracht ook ik op jonge leeftijd in het voorjaar te voet de jonge kalveren naar de weide. Maximum twee, wat later drie, met een sterk touw rond hun hals en kop en hielden we ze in bedwang. Regelmatig werd je door de kracht van de jonge dieren tegen de grond gesleurd maar met de nodige hulp van peetje, vader of de broers ging je weer op weg tot de dieren konden worden vrijgelaten op de weide. Zo los door de straten, dit zou ik niet voor mogelijk hebben gehouden, maar de straten waren toen ook niet afgesloten met dranghekkens!

Na dit spektakel verplaatst de menigte zich langzaam naar het met houten balken omheinde marktplein. Hier gaat de preselectie door voor beste bandido, waar heb ik dat nog gehoord, of was Will Tura hier ook ooit? Langs beide zijden staat een oud metalen olievat zonder deksel opgesteld, eentje daarvan bevat een zestal houten stokken van een tweetal meter lang. Deze moeten volgens mij speren voorstellen. De ruiters komen één voor één aan de beurt, stellen zich voor aan de jury en het publiek en starten hun ronde. Daarbij dienen zij binnen de korst mogelijke tijd al rijdend één stok uit het vat te nemen. Op de hoogst mogelijke snelheid met hun nog vrije hand hun paard besturen en een slalom maken door een zestal in zigzag opgestelde plastieken toppen, om daarna in volle vaart de stok in het lege vat aan de overkant te gooien. Geen gemakkelijke opgave lijkt me. Een al wat rijpere charmeur met grijzende slapen wil waarschijnlijk graag indruk maken op de talrijke vrouwelijke toeschouwsters. Met heel veel geweld jaagt hij het paart door de piste waardoor alle toppen door de achterpoten worden weg gekatapulteerd en hij gediskwalificeerd wordt. Een jongetje van 12, gekleed in een rood geruit hemd met een prachtige lederen hoed op zijn halflange kastanjebruine haar, straalt wanneer hij de beste tijd maakt met een foutloos parcours.

Het is ondertussen 13 uur geworden en mijn spiegeleitjes zijn verteerd. Om 15 uur is er nog ergens een gratis spektakel. Ik vraag me af hoe ik deze twee uur zal invullen, maar het antwoord is vlug gevonden als een mobiel orkest de kant opkomt van de pizzatent waar ik net sta te twijfelen als dit het beste alternatief is voor de barbecue waar ondertussen een rij van minstens vijf meter staat aan te schuiven. Mijnheer, een pizza met ananas graag. Die komt er aan binnen 40 minuten is het antwoord van de vrolijke man. Terwijl de pizza’s in de oven bakken entertaint hij zijn de klanten op het gezellige terras. Op de vraag als hij mijn naam wil, antwoord hij lachend, ik vergeet nooit je mooie ogen… het kan zo’n deugd doen als je wat frans verstaat! Vooraf betalen hoeft niet, geen probleem als je hier niet bent, ik verkoop hem door, dan zal je terug efkes moeten wachten zegt hij met een grote smile. Bij gebrek aan vrije tafels, neem ik de uitnodiging van een jong koppel aan, om bij hen plaats te nemen aan de grote met gekleurde tegeltjes geplaveide tafel. Dit kan ik me in mijn eigen landje niet voorstellen. Het is heerlijk genieten van het vierkoppige orkest die nu tot stilstand is gekomen voor het terras van de buren, de zingende pizzabakker en de schaduw onder de parasol. Net als een ontluikende bloem, pretlichtjes in de donkere oogjes, lange wapperende blonde krullen rond een lachend gezichtje huppelt ze in een vrolijk gekleurd zomerkleedje naar me toe. Het dochtertje van mijn tafelgenoten is net drie geworden maar heeft het ritme al in zich. Op mijn knieën komt ze de drums spelen als ze ziet dat ik mee wieg op de muziek, wat is het zalig om te leven als … in Frankrijk denk ik reeds voor de zoveelste maal deze week. Het voelt zo goed aan om nergens verwacht te worden, vrij te zijn als een vogel

Ik ben net een filmpje, het zoveelste al vandaag, aan het nemen van de accordeonist, de saxofonist, de drummer en de zanger van de band, als de pizzaman me op de schouder tikt en mijn pizza voor me neerzet. Eé maat Unique en één prijs Unique, twaalf euro, deze was genoeg geweest voor ook nog een reisgenoot, dus laat ik de korstjes over en geniet het komende uur van een heerlijk lekkere Hawaï met verse ananas, de muziek en mensjes kijken.

Tien voor drie, ik was mezelf bijna verloren aan de gezellige sfeer maar volg de menigte. Ik had niet eens een vermoeden dat die er was, maar de mooie arena vult zich tot de nok met mannen, vrouwen en kinderen. De beste kandidaten van deze voormiddag mogen de oefening met de stokken en vaten overdoen maar nu op een veel groter terrein en dus ook op hogere snelheid. Ook hier is het jongentje zonder twijfel de overwinnaar. De vaten en oranje toppen worden weggehaald en iedereen gevraagd om op de tribune te blijven. Twee ruiters komen de arena binnengereden, één van hen draagt in zijn hand een lange zweep. Daarna gaat de rode poort open en een stier wordt de arena binnen gelaten. Het geluid van de menigte zwelt aan telkens wanneer de stier door de ruiters tegen de houten afsluiting in het nauw gedreven wordt, met de bedoeling dat de ruiter zonder zweep, vanop zijn paard op de rug van de stier springt om hem zo te berijden. Ik vraag me af of het uit angst is of uit razernij, maar plots is er chaos in het publiek als de stier over de houten omheining rond de arena springt en mensen die de woorden in de wind hadden geslagen even niet weten waarheen. In angst springen ze omhoog, heen en weer over de houten schutting de arena in en uit, in de hoop dat de stier hen niet opschept in de gang waar de in en uitgangen zich bevinden en stier nu heer en meester is. Door een opening in de schutting laat men de stier terug de arena in, maar hij heeft het gehad en gaat keer op keer terug over de houten wand, waar mensen telkens weer hun hachje proberen te redden door ook aan de balustrade te gaan hangen, ze kunnen geen kant meer op. De rust keert pas terug als men de stier door de uitgang laat verdwijnen. Heel wat rustiger gaat het er aan toe als de cavalier families hun beste prestaties mogen voorstellen. Ongelooflijk wat ik te zien krijg. Aan heel hoge snelheid rond de piste lopen en in de tweede ronde op de kortst mogelijke tijd overspringen op het ongezadelde paard, die opgejaagd door de tweede ruiter, naast je meeloopt. Ook hier komen de beste talenten naar boven. Ik word stil als ik zie hoeveel durf deze mensen hebben, het zijn rasechte circusartiesten van het hoogste niveau. Rijdend overstappen op een ander paard, aan grote snelheid onderdoor het paard kruipen tot weer op het zadel, onzichtbaar naast het paard hangen terwijl het door de arena raast, rechtstaand zwaaien naar de menigte. Teveel om op te noemen als ik bedenk hoeveel uren oefening, pijn en volharding hier moeten zijn aan voorafgegaan. Dit is iets waarin je moet geboren worden zie ik, als er ook heel jonge kinderen hun kunsten aanbieden.

Na de vele families te zien strijden om de beste plaats wordt iedereen uitdrukkelijk verzocht om niet in de ronde naast de arena te gaan staan. Ook volgt er een verwittiging voor gevoelige kijkers en kinderen, waarop sommige mensen de arena verlaten. Vier teams van vier personen worden voorgesteld. Er wordt bij vermeld dat de gevaren groot zijn maar dat iedereen zelf beslist om deel te nemen. Zestien mensen gaan per team zonder paard en met blote handen in het midden van de arena staan. Een jongeman die blijkbaar een bekend figuur is in het wereldje heeft iedereen reeds verwondert met tal van zijn kunsten. Met zijn uiterlijk van zigeuner straalt hij iets apart uit. Ik ben er zeker van dat zijn lange haren, de krachtige blik in zijn ogen de uitdagende manier waarop hij stapt heel veel beroerd bij jonge vrouwen. Hij is de winnaar van vele vorige proeven en maakt nu ook deel uit van het team waar ook de enige vrouw aan deelneemt. Als plots vier jonge stieren worden losgelaten in de arena vraag ik me af of dit wel verantwoord is, dit stamt echt nog uit de oude tijd van brood en spelen, maar blijkbaar volgens het publiek is dit nog altijd gewild. Ik hoop echt dat hier niets ergs van komt. Als na een zware strijd tussen mens en dier de vier zwarte gevaartes neerliggen onder druk van door stof onherkenbare mannen en een vrouw zijn de winnaars gekend. Een paar mannen met oranje vlaggen leiden de terug losgelaten stieren af om de spelers de kans te geven de arena veilig te verlaten. Ik besef dat de jongeman zich wil bewijzen en als deel van het winnend team, moeizaam mankend de arena verlaat. Iedereen voelt wel aan een heup of schouder…. Als morgen de adrenaline zal verdwenen zijn wordt het voor de meeste van hen een pijnlijke dag vrees ik.

De tweede poging om een ruiter te laten overspringen op de loslopende stier vergaat het zelfde lot als ook deze keer het zwart gevaarte, nadat hij eerst nog even heftig met zijn horens de paarden tekeer is gegaan, telkens weer over de houten omheining springt en ze hem laten verdwijnen langs de weg waarlangs hij is binnengekomen. Het spektakel, zijn naam waardig loopt na ruim twee uur naar zijn einde toe. Alle deelnemers komen het publiek groeten en gaan in opstelling staan om de prijzen in ontvangst te nemen. De opvallende jongeman betreed zittend op zijn paard met opgeheven hoofd de piste, achter hem heeft de jonge dame uit het team plaatsgenomen. Ik vermoed dat deze trofee veel mooier is dan alle prijzen die hem worden toegekend. De jongste deelneemster, een pittige met blonde krullen gezegende amazone van drie jaar, zwaait als een echte dame naar het publiek als ze haar eerste trofee overhandigt krijgt! Een onschuldig in blinkend roze geklede meisje mag de winnaars trekken uit een tot de nok gevulde glazen kubus met tombolabiljetten. Zonder biljet ben ik er zeker niet bij, want als winnaar kan ik moeilijk terugkomen om een jaar lang te genieten van waardebonnen voor bezoek aan een restaurant of film, prijzen door plaatselijke sponsors aangeboden.

Sainte-Marie-de-la Mer, ik zal je nooit meer vergeten. Je zal steeds in mijn gedachten zijn als ik met mijn stem het lied van Mireille Mathieu over mijn publiek laat neerdalen. Ik neem afscheid van jouw zee, met een avondwandeling op blote voeten, een zoute scrub door de nog zomers aanvoelende golven. Je gaf me angst, je gaf me stilte, je gaf me lef, je gaf me muziek, je gaf me plezier, je gaf me vriendschap en je gaf me liefde, dit alles noem ik geluk ! Dank je voor deze onvergetelijke dagen.

Vroeg in de morgen al schijnt de zon in mijn hemelbed, het beloofd een heerlijke dag te worden. Mijn buren zijn ook reeds wakker. Gisteren rond 17 uur zijn ze aangekomen, net te laat om nog te kunnen genieten van de feesten. De vriendelijke tienerdochter vind het jammer en mag in ruil vandaag een rit met een paard boeken. Papa is al weer volop aan de slag. Gisterenavond wist ik niet wat ik door het muggenraam van mijn bovenverdieping zag, net dezelfde camper als waar ik mee rijd, wel heel leuke kleur blauw met wit, had de plaats ingenomen in van het vak naast me. De man opende de schuifdeur en haalde twee grote witte kasten uit de middenruimte, plaatste ze in het zand achter hun camper en begon alles te installeren om voor de avondmaaltijd van zijn gezin te zorgen. Op het aanrecht van zijn minikeukentje die tevoorschijn kwam nadat alle luikjes geopend waren, lag verse venkel, een bakje champignons…. Mama installeerde ondertussen het muggengaas en een gebloemd gordijn voor de schuifdeur zodat niemand kon binnenkijken. De dochter maakte de slaapruimte boven gezellig met lampionnetjes…. Hoe mooi kan het leven zijn. Op het fietsenrek staan 4 fietsen voor 3 mensen? Het is een zeer groot verschil met de vele reuze campers die op de staanplaats staan, daar gaat de deur dicht en niemand ziet nog wat er gebeurd.

Vandaag wil ik op tijd vertrekken, ik ruim mijn bed op en eet een kiwi, ontbijten doe ik ergens onderweg in de natuur. Als ik mijn hefdak wil sluiten geeft de motor geen teken van leven… platte batterij! Gisteren tot heel laat op mijn laptop gewerkt, gsm en powerbank opgeladen, blijkbaar is dit alles een beetje te veel geweest voor de aparte batterij, want mijn wagen start perfect. Rustig blijven Marleen, gewoon even nadenken… misschien de motor een tijdje laten draaien en dan zien we wel ! Ondertussen een heel leuke babbel met mijn Zwitserse buren. Voor hen is het niet zoals bij mij de eerste keer. Reeds 15 jaar geleden trokken ze voor 5 weken met hun toen nog twee kleine meisjes naar Denemarken. Het is al hun tweede camper, zoveel ervaring, daar wil ik graag van leren. De man legt me uit hoe zijn off-grid zonnepaneel werkt waardoor je de aparte batterij kan opladen, het ziet er geweldig uit. Nadat ik de beste tips heb genoteerd is hun ontbijt klaar en is er ook terug voldoende power om mijn dak neer te laten. Oef…. Nog 14 dagen te gaan voor mij, zij zullen zeker nog een langere tijd onderweg zijn aangezien ze eind deze week hun tweede dochter oppikken in Barcelona en dan verder doortrekken naar Portugal. Wat heerlijk denk ik, als je dit als gezin kan doen. Ze zwaaien me uit terwijl ik deze prachtige plaats verlaat. Als ik door de stad rijd is er niets meer te zien van wat hier gisteren is geweest. Alles is reeds netjes opgeruimd, ik ben er zeker van dat er deze nacht is doorgewerkt! Nog een dikke pluim er bij voor Sante Marie De La Mer!

 

Voor mijn vertrek heb ik vluchtig even op de kaart gekeken welke route ik wil volgen. Ik heb een paar dorpjes langs de zee ingesteld in mijn gps, dan kan ik er op klikken indien ik mijn route wil aanpassen. Cap d’ agde moet je zeker bezoeken had iemand me verteld. Na een rit door de prachtige natuur van de Camargue, gaat het uitzicht langzaam over naar uitgestrekte wijngaarden, waar de druiven reeds zijn geoogst. In de verte verschijnen een paar mooie bergtoppen, ik nader de Pyreneeën. Wanneer ik tot tweemaal toe terug op hetzelfde punt kom in de stad die ik zeker moest bezoeken heb ik het gehad. Hier is voor mij niets te vinden. Het enige wat me echt wat opviel was het uitzonderlijk casino en een ander gebouw die je verwelkomt als je de stad binnenrijd. Grote boulevards, huizenblokken geschilderd in pastelkleuren. Als ik drie maal de rotonde heb genomen en niet zonder de verkeersregels te overtreden aan het openbaar toilet kan komen, geef ik het op. Deze plaats spreekt me niet aan, dit is voor een ander publiek. Ik stel mijn gps in op Narbonne Plage waar ik in het Jaar 1976 met vrienden was. Een lange herinnering is er niet overgebleven want na slechts een halve dag aan het strand zijn we de volgende morgen reeds gevlucht voor de grote mistral winden. Af en toe stelt mijn gps me een alternatieve route voor die korter is, die kies ik nu ook weer met plezier. Ook vandaag leidt me die weer door de wijde uitgestrekte natuur. Ik twijfel even of ik de weg tussen als soldaten opgestelde bomen, langs beide zijden van de lange oprijlaan, zou inslaan naar het kasteel van een wijnbouwer. Het bord vermeld uitnodigend : OPEN. Ik besef dat ik geen budget wil besteden voor de aankoop van wijn, dus rijd ik door. Braakliggende gronden lijken als een woestijn tussen de vele wijngaarden. Geen mens te bespeuren, geef me maar veel liever zo’n heerlijke route in de plaats van zo’n hautaine stad!

Narbonne Plage, ik herken niets meer, maar dat zal ook normaal zijn na 46 jaar! Enkel het immense strand waar je heel lang moet stappen voor je de golven aan je voeten voelt is nog hetzelfde. De grote boulevard en ruime parkings getuigen dat hier in de zomer een massa toeristen vertoeven. De wind is blijkbaar ook nog dezelfde. Genieten zoals voorheen van een temperatuur van 23 graden met af en toe een stop onderweg om te eten of wat te rusten, zal hier buiten niet lukken, tenzij je ergens uit de wind kan plaatsnemen. Ik zoek op de camperapp van mijn gsm een camping met wasmachine, ik ben dringend toe aan vers ondergoed! Op 4,5 km is de enige camping die aan mijn wensen voldoet en deze tijd van het jaar nog open is. Bijna alles is hier gesloten, het zomerseizoen is voorbij.

Ik rijd naar het aanpalende dorp waar de camping op een 200 meter achter bomen en struiken ligt verscholen. De vriendelijke dame aan het loket zegt dat ik zelf een plaatsje mag kiezen . Als de beperkte plaatsjes her en daar verspreid zijn tussen vaste huisjes, weet ik waarom hier geen grondplan voorradig is ! Op het eind van een doodlopend straatje vind ik eindelijk een plekje dichtbij het sanitaire blok, vanavond wil ik graag genieten van een lekkere douche voor het slapengaan. In het winkeltje van de camping meld de wat oudere mannelijke uitbater vriendelijk dat er uitverkoop is van bepaalde zaken. Een Trippel Karmeliet trekt mijn aandacht. Ik vind dat ik dit verdiend heb, vanavond is het cassoulet uit blik met een lekker biertje. Ondertussen is de was gedraaid en hangt ze reeds te wapperen aan het touw die ik vakkundig tussen de bomen heb gespannen. Afgaande op de wind en de aankomende grijze wolken aan de hemel besluit ik om me gezellig binnen te installeren. De was is gelukkige op korte tijd reeds droog en binnengehaald als de eerste druppels uit de hemel het opstuivende zand bevochtigen. Door de vele mensen die hier blijkbaar constant verblijven ligt veel rommel aan en rond de terrasjes.

Dit hier is toch wel de meest chaotische camping op mijn route tot nu toe. Plots zie ik samen met een oprijdende auto naar het huisje achter me, een groep van 6 katten voorbij mijn deur passeren. Twee oude vissers stappen uit en tonen de buit aan hun vrouwen die vanuit de deuropening met schelle stem verwittigen dat ze niet binnen mogen met vuile natte laarzen. Bij het legen van hun netten zie ik de mooie vangst van vandaag, de kleine visjes zijn voer voor de katten. Blijkbaar is dit een dagelijks ritueel waar de zwerfkatten deelgenoot van zijn. Dit is voor mij de ideale plaats om na een zalige nachtrust en een lekker ontbijt ook even “de grote kuis” in mijn kleine huisje te doen voor ik verder trek. Met een blinkend nestje vang ik mijn tocht aan langsheen de kust. Net voor ik de stad verlaat herken ik op de valreep aan mijn linkerzijde het pleintje waar we zovele jaren geleden geparkeerd stonden. Ik neem de rotonde terug en laat mijn wagen op de bijna lege parking. Het hotel “de la Plage” is nog steeds hetzelfde, de eenvoudige witte gevel, de smalle terrasjes en de hoge smalle ramen met luikjes die alleen als fantasie zijn aangebracht. Het raam helemaal links op de tweede verdieping staat open, ik vraag me af of het binnen nog hetzelfde zou zijn. Diep in mij komt een oude pijn naar boven, maar daar wil ik nu niet aan terugdenken. De eenvoudige taverne op het gelijkvloers is nu een mooi restaurant geworden. Ik stap binnen met de vraag of ik hier ook iets kan drinken, een jongeman beetje Italiaans type met mooie donkere ogen, wijst me een tafeltje aan het raam. Terwijl ik geniet van een late macchiato, want de echte Franse koffie is echt niet aan mij besteed stel ik de vraag of hij misschien familie is van de vorige eigenaar. Zijn ouders hebben de zaak jaren geleden gekocht aangezien er geen opvolgers waren. Even komen de beelden uit een lang verleden naar boven, daar zat ik toen waar nu in het gezellig met rode hoofdtinten gekleurde interieur een prachtige zwarte vleugelpiano staat. Een grote affiche aan de deur vermeld dat voor het optreden de eerste zaterdag van de maand deze keer gekozen is voor een zanger die crooners brengt van Charles Aznavour… ik smelt van binnen weg…dit zou ik wel eens willen meemaken maar mijn reis gaat verder. Het bejaarde koppel, de man zo zorgzaam voor zijn minder mobiele vrouwtje, heerlijk om te zien. Het waren leuke buren op de camping gisterenavond, vertelden me dat de stad Narbonne ook zeker een bezoek waard is. Voor ik Narbonne-Plage verlaat neem ik nog een foto van het verleden in het heden. Zoals gewoonlijk stel ik mijn gps in op het adres van de dichtstbijzijnde Lidl van de stad. De ideale plaats om gratis te parkeren. Mijn fiets van de haak, fietsendrager opplooien, binnenzetten en wegwezen! Fietsend kom ik de gezellige stad Narbonne binnen en stop aan de deur van het kantoor voor toerisme. Daarop hangt een blad waarop ik lees dat ze pas binnen 20 min, na hun middagpauze terug open gaan. Twee avontuurlijke dertigers, hun fietsen staan gepakt en gezakt tegen een verlichtingspaal, zijzelf wachtend op de hoge vensterbank. Het is een grappig zicht als de lange magere benen van de man hangen te bengelen uit de pijpen van zijn groene short. De lichtjes in zijn ogen blinken als hij op zijn kleine gitaar wat akkoorden tokkelt om het wachten wat aangenamer te maken. Als ik me in alle bochten wring om in het Frans wat ervaringen uit te wisselen zegt hij plots met een grote smile dat ik Nederlands mag spreken, hij komt uit Amsterdam. Hij wil wel fungeren als tolk voor zijn vriendin. Een mooie slanke dame die haar lang zwart krullend haar oprolt en vastzet in een dot boven op haar hoofd, om die dan te verstoppen onder het vergeelde strooien zomerhoedje. Zij een echte Française en blijkbaar degene die de route bepaald. Te weinig ervaringen hebben we kunnen uitwisselen als de deur van het kantoor openzwaait. We haasten ons snel voor de lange rij wachtenden naar binnen, om onze tas te vullen met nuttige documentatie. Niet veel later wandel ik met een dubbel gevoel door één van de vele paleizen, gebouwd in naam van het geloof.

Bij mijn bezoek aan de prachtige kathedraal met de talrijke in lood geschilderde glasramen, zoveel overvloed aan schoonheid vraag ik me af of dit was wat Jezus van Nazareth voor ogen had toen hij rondtrok met zijn vrienden om het geloof te prediken. Ik kijk even binnen aan de ingang van de schatkamer maar weiger € 6 te betalen als ik onder het hoge ronde in kleine steentjes uitgewerkt plafond enkel een paar marmeren blokken zie staan. Daarop zijn de met goud belegde kelken en andere gebruiksvoorwerpen uit kerken en veel te dure kleding voor de bisschoppen en priesters uitgestald, ik heb er geen behoefte aan. Was geloof geen belofte aan eenvoud? Waarom dan steeds weer die ongelooflijke rijkdom, ik vraag me af wat er ondanks dit alles van het geloof, zoals ik in mijn jeugd met de paplepel heb binnengekregen, is over gebleven. Ik verlaat de binnenkoer van de paleizen en wandel door de kleine straatjes naar het Romeins museum, enig in Europa. Een vochtig ondergronds gangenstelsel, gevormd door gebogen straatjes met langs elke kant kille kamertjes, ik vermoed zo’n drie meter op drie, waarin vroeger etenswaren, dranken en zoveel meer werden opgeslagen. Waarschijnlijk ook een geheime schuilplaats voor de vele rijkdom in oorlogstijd. De kilte kruipt in mijn kleren, blij dat ik ook dat heb gezien kies ik terug voor de warmte van de zonovergoten straten. Nadat ik in een soort Inno een grote pot hydraterende crème heb gekocht om mijn als Camargue velden uitziende uitgedroogde benen te verzorgen, fiets ik tevreden terug naar de parking.

Eindelijk is het zover, dit was eigenlijk een beetje het onuitgesproken doel van mijn reis, 46 jaar heb ik hierop gewacht, de stad Carcassonne bezoeken! Nog eens het bewijs dat je een droom nooit mag opgeven. De reis toentertijd ging net als nu over de kleine wegen, maar komende uit de andere richting. De voor mijn angstig gillende vriendin was de nachtelijke rit toen over de niets verlichte en niet afgebakende wegen echt de hel.

Maar wat ik me tot op vandaag herinner is, hoe ik plots van reeds heel ver, de prachtig verlichte stad zag opduiken aan de nachtelijke horizon. Er was van internet en google totaal nog geen sprake, niet wetende wat of waar dit was en ik ook geen gehoor kreeg om even die richting uit te rijden. Toen heb ik mezelf beloofd “hier kom ik ooit nog terug”! Over waarschijnlijk dezelfde weg rijd ik naar het grote verlangen. Ik parkeer even de wagen aan de kant van de weg. Ik wil alleen nog vooruitkijken, maar hier kijk ik even terug en geniet van het prachtige vergezicht waar bergen, rotsen en de zee in elkaar versmelten. Geluk, het zien, voelen horen, ruiken, ik heb er geen woorden voor. Geluk ook dat tijd geen vat heeft op onze dromen, onze doelen, we moeten er alleen zelf blijven in geloven! Net als zovele jaren geleden duikt in de verte de contouren van de onoverwinnelijke burcht op. Nu weet ik zoveel meer, google was mijn vriend gisterenavond, toen ik op zoek ging naar de geschiedenis van deze plaats. Op de reviews vond ik de voor mij ideale plaats om te overnachten, aan de voet van de berg. Een half uurtje te voet om de stad te bezoeken vanaf de camperplaats naast de grote (voor mij veel te dure) camping. Ik weet niet of er nog veel plaatsen vrij zijn en duw even gas bij als ik vanuit de andere richting een supergrote camper met Nederlandse nummerplaat zijn richtingaanwijzer zie aanzetten om ook dezelfde weg in te slaan. Net voor hen sta ik voor de gesloten slagboom en dien mijn gegevens in te geven vooraleer ik enkel met kaart kan betalen. €16,5 vind ik ruim voldoende voor enkel een standplaats waar je apart nog dient bij te betalen voor elektriciteit en water, maar dat heb ik gelukkig niet nodig. Als ik mijn bankkaart in het toestel schuif zie ik het Nederlandse koppel even discussiëren en rechtsomkeer maken. Zij dachten waarschijnlijk dat dit zoals vele camperplaatsen gratis was! Ik besef dat ik toch nog aan de helft van de prijs even dicht sta als de mensen op de aanpalende camping.

Ongeduldig om op pad te gaan trek ik mijn goede wandelschoenen aan en start de verkenning. De fiets blijft op de haak nadat ik daarjuist de helling naar boven heb gezien! Het geelgekleurde grindpad achter de camping leid je tussen eeuwenoude over een riviertje hangende platanen naar de ingang van de stad. De meeste mensen komen reeds terug en ik twijfel even of ik er goed aan doe om toch nog door te gaan. Maar wat heb ik te verliezen? Langs een heel steil smal, toch wel glibberig pad met ronde keien, vele eeuwen geleden aangelegd, ga ik voorzichtig naar boven. Als ik denk binnen te zijn langs één van de 4 ingangen dan volgt er nog een ingang en nog één. Volgens info die ik later ontdek, blijken deze speciaal zo gebouwd om de vijand te verrassen en hem zo gemakkelijk gevangen te kunnen nemen. Dit was ook de reden dat door de eeuwen heen de burcht nooit kon overwonnen worden. Het verwondert me dat ik de ophaalbrug van de foto’s nergens zie. Op en plan die ik krijg bij de dienst voor toerisme blijkt dat ik langs één van de achterste poorten ben binnengekomen. Ik wandel door de smalle straatjes van de stad als net voor mijn gezicht de poorten van het betalende gedeelte dicht gaan. De portier in traditioneel kostuum meld me vriendelijk dat ik morgen om 10 uur terug welkom ben. Gelukkig heeft de stad zelf geen sluitingsuur en kan ik nog geruime tijd rond keuvelen door de geplaveide straatjes met een uitgebreid gamma aan winkels met souvenirs, traditionele zoetigheden en lekkernijen. In een deuropening staan zowaar twee zeerovers om je te verwelkomen. Ik neem een foto voor mijn kleinzoon, die waarschijnlijk door de behoefte om zijn eigen voorraad te kunnen aanleggen, ooit de wens uitsprak om later een snoepwinkel te starten. Al hij hier bij me was zou ik aan de vraag om een “echt” ridderpak te kopen in één van de talrijke souvenirwinkeltjes, zo goed als zeker niet kunnen weerstaan !

Ik wandel nog even rond en met de gedachte dat ik in de vallende avond in mijn eentje langs het duistere pad zal moeten terugwandelen, keer ik terug naar mijn camper. Morgen heel vroeg uit de veren… zoveel om naar uit te kijken !

Om 9 uur ben ik al terug in de stad. Ik wandel net als een zestal toeristen voorbij de ingang van het nog afgesloten stadsgedeelte, tijd zat om nog even rond te wandelen en af te dalen naar de vlakte tegenover de vele winkeltjes die ook pas om 10 uur opengaan. Plots onttrekken grote grijzen wolken het zicht op de blauwe hemel en de eerste regendruppels zijn een feit. Ik haast me naar de inham van een half openstaande poort van het kasteel om te schuilen. Ik val bijna achterover als iemand de grote rode poort waartegen ik geleund sta naar binnen opendraait. Een man in blauw werkpak kijkt verwondert en zegt lichtjes geïrriteerd, Mevrouw mag ik vragen om langs de voorkant een ticket te nemen en langs daar binnen te komen, dit is een dienstingang. Ik krijg niet eens de tijd om duidelijk te maken dat het niet de minste bedoeling is om gratis binnen te raken, maar enkel te schuilen voor de grote bakken water die ondertussen uit de hemel vallen. Voor ik de woorden heb kunnen uitspreken is de poort reeds onherroepelijk dicht en zoek ik onderdak dicht tegen de muur van het kasteel. Daar merk ik voor het eerst dat men vroeger geen goten als afvoer had maar enkel om de halve meter een dakpan die zo’n 40 cm uitsteekt. Daardoor loopt het water niet langs de muren maar komt een halve meter verder neer op de grond. Daar was zeker over nagedacht, beter om de muren te beschermen tegen vochtigheid door de regen en zodoende ook een beetje schuilplaats als je dicht bij de muur bleef. Eindelijk worden het slechts druppels maar ondertussen is vooraan de rij om een ticket aan te kopen reeds een drietal meter lang. € 9,5 euro om binnen te kunnen in het kasteel vind ik kunnen, maar daarbovenop nog eens €3 voor een audio toestel met enkel Frans, Duits, Spaans of Engels. Op de vraag waarom geen Nederlandstalig voorradig is, een grote smile, Vlamingen en Nederlanders passen zich toch altijd aan. Dit antwoord zint me niet dus weiger ik deze keer dus om me aan te passen en ga door zonder toestel. Blijkt dat aan elk ornament ook de uitleg staat in dezelfde drie talen als de audio, ook de uitleg die ik op internet reeds heb doorgenomen laat me dubbel genieten van dit alles. Nog meer dan ik had durven hopen is dit bezoek de moeite waard. De mooi gerestaureerde stad laat zien hoe de verdediging werkte. Alles is aanwezig van kathedraal tot theater. Ik vraag me af hoe ik me zou gevoeld hebben als ik in deze tijd zou geleefd hebben. Ook nu moet ik me keer op keer inhouden om niet volop foto’s te maken want het geheugen van mijn gsm kan echt niet veel meer aan. Heel gelukkig en tevreden omdat ik mijn droom ben gevolgd, verlaat ik na ruim twee uur genieten de betalende zone. Stilaan laat mijn maag ook iets van zich horen.

Onder de parasols op de vele terrassen worden de plaatsen vlug ingevuld, de regen valt met tussenpozen rustig maar soms ook weer hevig op de gladde geplaveide straatjes. Ik ga terug naar de kleine smalle doorgang die deze morgen mijn aandacht trok door een bord waarop Charles Chaplin een kruiwagen met hout aanvoert. Ik ontdek de originele ingang van een restaurantje tussen de rotsen. Het oude roodgeverfde ijzeren deurtje spant hevig waardoor ik even denk dat het gesloten is. Maar door de afgebogen nog met de mond geblazen ruitjes zie ik mensen zitten aan de kleine houten tafeltjes. Ik gebruik mijn volle kracht en plots zwaait de deur open. Wat ik hier zie is onvoorstelbaar, het is alsof ik eeuwen terug ben in de tijd! In een hoek een vrij tafeltje voor 4 pers en in de andere hoek een tafeltje voor 2 per. Heel snel neem ik plaats aan het kleine tafeltje want achter mij staan reeds de volgende potentiële klanten. Ik weet uit ervaring dat alleenstaande personen niet altijd graag geziene gasten zijn als ze een tafeltje innemen. Maar dit laat ik niet aan me voorbijgaan als ik zie dat naast de traditionele open haard, waarin vlees en aardappelen in de schil liggen te roosteren, een troubadour la Vie en Rose zingt, zichzelf begeleidend op zijn gitaar.

De jonge vrouw stapt gehaast van de zaal naar de keuken terwijl ze de mooie kastanjebruine krullen terugdringt die ontsnapt zijn aan hun vlecht. Ze wrijft haar handen af aan de rood geruite schort, waarin het boekje en stylo zit waarmee ze zoals vanouds de bestellingen handmatig opneemt. Zich steeds maar verontschuldigend dat ze alleen instaat voor de bediening en het een lange wachttijd is. Ik heb niets liever met uitzicht over alles wat zich afspeelt in deze wonderlijke ruimte. Ik vertel haar kort dat ik ook in de horeca werk en ze geen haast moet hebben, ik ben op vakantie! Ze brengt me een mooie met water gevulde fles, een glas en de exclusieve menukaart. Daarop lees ik het verhaal van deze plaats waar troubadours reeds vele eeuwen hun toevlucht vinden. Dit is waar ik moet zijn ! De bruine stenen schalen met Cassoulet op de tafel naast me ziet er heerlijk uit! Plots schiet me een beeld te binnen van een deelnemer in het VTM programma B&B zoekt lief, die op bezoek in Carcassonne de cassoulet heeft aanbevolen. De muscadet is een aangename verrassing, ik nip met kleine teugjes aan mijn glas want ik had een wit wijntje verwacht, maar de zoete ietwat dikkere vloeistof is hemels. Genietend van de geur en de smaak van mijn heerlijke ovenschotel, kruist mijn blik de lachende ogen van de zingende troubadour . Ik ben er bijna zeker van dat hij mijn verlangen voelt om mee te zingen met de prachtige melodie van Besame mucho. Het is een ongeëvenaarde charme, de rustige jongeman, het versleten zwarte vilten hoedje op zijn hoofd, het geruite hemd verwarmd met een lichte schaapwollen debardeur, de grote bruine lederen bottines met open strikken, de bruine huid van zijn handen waarvan zijn lenige vingers een prachtige melodie tokkelen op de versleten uitziende gitaar. Gelukkig zijn heeft dus oneindig veel vormen, is de gedacht die door mijn hoofd flitst. Omdat ik de gezellige ruimte nog niet wil wisselen voor de grote regenbuien buiten vraag ik de dessertkaart. Aan het tafeltje naast mij staat voor de vrouw een grote ijscoupe te pronken, de man heeft gekozen voor een heerlijke portie crème brulé. Maar ik ga toch voor de crêpe belle Helene zonder koffie want die lust ik hier in Frankrijk echt niet! Zo kan ik de tijd wat rekken waardoor al heel veel bezoekers de zaak terug hebben verlaten en de lege niet afgeruimde tafels een slordig beeld geven. Het kriebelt in me, ik zou deze lieve meid willen helpen, maar dat kan ik niet maken. Nog voor de meesten zijn vertrokken heeft ook de troubadour zijn ronde gedaan, met de hoed in de hand zijn fooien opgehaald. Ik vraag hem wanneer hij aan mijn tafeltje komt of dit zijn beroep is, waarop hij zegt dat hij inderdaad leeft van de fooien en vaste troubadour is in dit restaurantje….hoe mooi kan het leven zijn !

Nog enkel drie van de 14 tafeltjes zijn gevuld als de dienster eindelijk tijd vind om me de rekening aan te bieden. Zij verteld me hetzelfde verhaal als in België, geen personeel te vinden. Straks na de middagshift, heeft ze een pauze van 2 uur om haar twee kindjes op te halen bij de opvang en ze bij haar ouders te brengen om dan terug tot laat in de avond aan de slag te zijn. Ik geef ook haar een mooie fooi en zie even de lichtjes in haar ogen fonkelen als ik haar vertel dat ze trots mag zijn op zichzelf om wat ze hier met steeds een vriendelijk gezicht presteert! Dit was voor mij de mooiste afsluiter die me kon bedenken als afscheid van Carcassonne en de 46 jaar oude ingevulde droom. De burcht in mij is ook versterkt als ik in de late namiddag de weg terugkeer naar de campingplaats.

Net voor ik in België vertrok heb ik nog twee aankopen gedaan waarvoor ik mezelf heel dankbaar ben! Mijn fietshouder zodat mijn fiets meekan en de draadloze oortjes waarmee ik waar en wanneer dan ook mijn lievelingsmuziek kan beluisteren. Het regenwater dringt ondertussen door de jeansstof heen tot op de huid van mijn toch wel vermoeide benen. De kap op mijn hoofd houd de muziek gevangen en belemmert me het zich van de omgeving als ik na de steile afdaling aankom aan het wandelpad langs het riviertje. Met het zicht op de prachtige over het water buigende platanen voel ik plots weer de drang opkomen om te dansen, te dansen op het leven. Ik kies op Spotify voor het nummer “sing-in the Rain” en trek me voor de rest niets van de hele wereld aan als ik het kind in mij laat boven komen. Terwijl de regen over me heen stromend zijn weg zoekt naar de rivier, dans en zing ik alsof er niemand naar me kijkt. Terug veilig binnen in mijn nestje zet ik de verwarming op en trek droge kleren aan. De dag is nog jong en ik wil nog een eindje verder trekken.

Richting Toulouse op zoek gaan naar een camping waar ik misschien wel drie nachten kan blijven want ik nader vrijdag. Vanaf vrijdagavond ben ik niet meer de alleenreizende maar krijg ik het gezelschap van twee geweldige mensen. Mijn jongste broer en zijn vriendin. Hen wil ik graag mee laten genieten van dit vrije leven. Op deze manier hoop ik hen mijn dankbaarheid te kunnen tonen voor alles wat zij voor mij betekenen. Morgen zal dus rustdag worden misschien toch iets of wat richting uitstippelen voor de komende week want onze einddatum ligt wel vast. Zelf heb ik nog behoefte aan een dagje nietsdoen, “eens thuisblijven” zei ik net tegen mijn zus die ik aan de telefoon had, waarop ze lachte. Het geeft me ook de tijd om mijn reisverslag verder uit te schrijven, want enkel met het verhaal in mijn hoofd kan ik mensen niet bewust maken wat vrijheid kan betekenen.

Soms vraag ik me af of het eigenlijk allemaal zo bedoeld is en vrij zijn niet ons normale leven zou moeten zijn. Het heet namelijk “beschaving” wat ze ons hebben bijgebracht, maar soms heb ik mijn twijfels als ik hoor hoeveel mensen vechten tegen een burn-out, depressies, gewoon geleefd worden, zijn we daarvoor geboren? Maar ik zal wel naïef zijn als ik dat vertel. Tijdens één van de nachten waarop ik de slaap niet kon vatten luisterde ik naar een paar podcasts, ééntje ging over de filosoof Spinoza. Een man die in de jaren 1600 ver vooruit was op zijn tijd. Het is me bijgebleven, ik wil er meer over weten. Leven met minder, leven waarvoor we geboren zijn.

Aangezien ik reeds onderweg ben dien ik wel een slaapplaats te vinden voor de nacht. Ik beslis om er eentje te zoeken in de natuur van waaruit ik naar de luchthaven kan. Genietend van de prachtige vergezichten rijd ik richting Toulouse. Op de zoveelste rotonde zie ik het bordje “Montreal”, ken ik dat ergens van? Ik herinner me plots dat de deelnemer van het VTM programma die reclame maakte voor de cassoulet in Carcassonne daar een B&B uitbaat. Parkeer even langs de weg en zoek het op. Slechts 11km ben ik uit de buurt. Ik bel om te vragen of ze het fijn zouden vinden als ik even goeiedag zou komen zeggen? Ik vertel niet dat ik me een onlangs zelf heb ingeschreven voor het programma van het komende seizoen. Eigenlijk ben ik nieuwsgierig naar het verhaal van Lisette, de dame waarmee hij nu al ruim een jaar een relatie mee heeft. Helemaal boven op het einde van een heel smal doodlopend straatje is een parking achter de kerk. Ik trek mijn Teva sandalen aan, want mijn wandelschoenen zijn net als mijn regenjas, door en door nat van mijn bezoek aan Carcassonne. Ik neem ook mijn paraplu mee want de lucht is heel donker geworden en ik vrees een grote plensbui. Nog maar net de hoek van het straatje omgewandeld barst alles los.

De gierende wind blaast de regen in mijn gezicht, het kan niet anders of ik zal aankomen als een verzopen waterrat. Ik haast me naar het portaal van wat een grote kathedraal blijkt te zijn. Ik duw de deur open en zie een donkere ruimte met middenin een bouwwerf. Er zijn restauratiewerken aan de gang lees ik op een formulier in de kader met aanmeldingen, maar het is voldoende om me even droog te houden. Na een goed kwartier verstild de regen en waag ik het erop om door te lopen naar nr. 17. Ik herken de houten deur van de traditionele woning, midden in het stadje. De man die ik ken van op tv geeft me hetzelfde gevoel als ik hem live voor me zie staan. Het zal wel aan mij liggen maar ik voel geen gezelligheid, geen warmte maar zijn B&B schijnt heel goed te draaien, alhoewel de prijzen aan de hoge kant zijn.

Hij laat me binnen en begeleid me direct door naar de achterkant van de prachtig, met respect voor het verleden, gerestaureerde woning. Ik begrijp als we op het terras komen waarom mensen hier graag verblijven. In het midden is een mooi zwembad van waaruit je als het ware in het oneindige kan kijken. Kilometers ver uitgestrekte wijngaarden, een prachtige natuur, zelfs nu met de regen heeft de lucht iets speciaals. Ik bewonder zijn zaak en zie dat hij er van geniet terwijl hij me iets aanbied om te drinken. Ik hoop in stilte dat plots ergens een deur opengaat en Lisette zal binnenkomen, want het is haar die graag de vraag wil stellen hoe het voelt om deel te nemen aan het programma. Helaas krijg ik te horen dat zij in België is. Elke maand slechts één week zijn ze bij elkaar, dit nog tot binnen 1,5 jaar want dan kan Lisette ook genieten van haar pensioen en is ze vrij om hier ook haar thuis te maken. Nadat ik nog wat info meekrijg over het programma sluit ik ons gesprek af, bedank voor de deugddoende warme thee en zet mijn weg verder.

Een bordje langs de weg nodigt uit naar een prachtige camping in de natuur, slechts 5 km staat er aangeduid. Ik rijd het smalle wegje in hopende dat ik geen tegenliggers tegenkom. Door de uitgestrekte velden geniet ik van het oneindige zicht waar in de verte wat blauwe lucht tussen de wolken doorbreekt. Enkel een paar boerderijen passeer ik op mijn weg, maar 7 km verder staat weer een bordje van Camping op 2km. Als ik de enige tegenligger laat stoppen om te vragen als daar wel degelijk een camping is, want ik heb het gevoel dat ik steeds verder weg rijd van de bewoonde wereld, antwoord hij positief. Inderdaad, als ik een doodlopende landweg ben gevolgd kom ik aan bij hetzelfde grote bord wat ook langs de weg stond. Ik volg de lange oprijlaan maar halfweg is deze afgezet met oranje plastiektoppen. Hier moet je parkeren en je weg, zeker nog 300 meter te voet verderzetten om in te schrijven. Er is in de verte geen auto of persoon te bespeuren. Ik vraag me af of hier wel iemand aanwezig is. Mijn buikgevoel zit niet goed en ik maak rechtsomkeer. Ik stel de gps in op Toulouse en volg de smalle wegjes die slingeren over de top van de berg, langs beide zijden een zicht die ik zou willen filmen. Maar ik hou beide handen op het stuur, het laatste wat ik wil is van deze smalle weg afraken! Ik voel me opgelucht als ik eindelijk in de verte de eerste auto’s zie die vanuit een klein dorpje naar de grote weg rijden. Ik adem diep door terwijl ik even moet bekomen op een parkplaats langs de weg. Ik denk dat het toch beter is mijn app voor camperplaatsen te gebruiken. Een mooie camping aan een meer, met een combinatie van huisjes en camperplaatsen lijkt me een goede plaats. Toch iets meer afgelegen dan ik had verwacht, maar wat wens je als je in de natuur wil zijn? De receptie is dicht, ik hoop maar dat ik hier terecht kan want de avond nadert snel. Ik bel het nummer vermeld op het bladje aan de deur en een vriendelijke dame komt binnen vijf minuutjes naar me toe, ja ik kan zeker een plaatsje krijgen. Oef…

Ik wil even rust, even “thuisblijven” zoals ik aan mijn zus vertelde. Ik boek onmiddellijk voor drie nachten, de prijs valt enorm mee. Elektriciteit, water, douches en een ruime plaats op een ondergrond van mooi grind. Ik ben weer gelukkig! De pook in achteruit, dak omhoog, nog even kijken naar het sanitaire gedeelte op 20m. Zalig…. Goede keuze ! Ik zet mijn persoonlijke hotspot aan om voor het eerst even naar een programma op vtm go te kijken. Halfweg het programma vallen mijn ogen dicht en stijg ik op naar boven, de warme zachte dekentjes in combinatie met mijn slaapzak moeten me behoeden voor de kille nachten. De wekker staat op 8 uur, want om 8.30u komt de eigenares langs met de bestelde verse broodjes. Hoe heerlijk kan het leven zijn… de bakker aan huis, hoe lang is dat geleden? Ik besef hoe dankbaar ik moet zijn voor het leven, maar ben reeds in dromenland als de laatste songs van Leonard Cohen waarschijnlijk nog door mijn Bose box klinken.

Ik schrik op als ik het kloppen hoor op mijn deur, de wekker niet gehoord! Een lachende uitbaatster geeft me de bestelde broodjes en ik betaal. Nog even wakker worden terwijl het water in mijn waterkokertje begint te pruttelen. Een heel nuttig geschenk van mijn schoonzoon! Mijn café au lait smaakt heerlijk bij de verse croissant en “pain au chocolade”. Ik ga een lekkere douche nemen en kleed me aan. Zoals ik mezelf heb beloofd blijf ik vandaag eens “thuis”. Ik neem mijn laptop om mijn verhaal verder aan te vullen en nadat ik een telefoontje heb gedaan naar de bibliotheek in Oostende om mijn boeken te verlengen, kies ik er eentje uit. “Je innerlijke zelf beschermen” blijkt heel belangrijk te zijn, diep in mijn dekentje genesteld, in de hoek van mijn achterzetel begin ik er aan. Buiten tikken af en toe de regendruppels tegen mijn raam. Als na de middag de zon weer heerlijk schijnt wil ik graag even de omgeving verkennen.

Het grindpad rond het meer geeft uit op een smalle weg in tarmac, maar eindigt bijna overal op doodlopende ronde punten. Overal zijn enkel toegangspoorten van waarschijnlijk buitenverblijven, aangezien ik nergens beweging zie. Het hoogteverschil is ook heel groot op korte afstand waardoor fietsen bijna niet haalbaar is. Ik stap af en wandel over de houten brug terug naar de camping, genietend van een paar eenden die liggen te zonnen en een reiger die aan de rand van het meer geduldig staat te wachten op een prooi. Alle attributen voor de vele watersporten die men daar in de zomer aanbied zijn opgeborgen, enkel de borden zijn een bewijs van wat je er allemaal kan. Terug in mijn mobiele thuis maak ik me een lichte maaltijd klaar en lees verder in mijn boek. Als ik boven in mijn bedje lig dan irriteert het hoge volume van de radio van de overbuur mij. Wat heb je aan het nieuws als je hier in zo’n vredige rust vertoeft, is wat ik denk. Maar helaas en gelukkig is niet iedereen dezelfde mening toegedaan. Ik ben een gelukzak dat ik mijn oortjes heb waarmee ik zelf kan bepalen met welk geluid ik in slaap wil vallen.

Vandaag wil ik op tijd wakker zijn ! De wekker is afgegaan en net voordat de jongedame langskomt met haar geïmproviseerde met allerlei materialen gevulde golfkarretje, staat mijn deur al open. Vandaag is voor mij poets- en reorganisatie dag want vanavond heb ik hoog bezoek. Om niet verrast te worden door een regenbui zet ik alle boxen met kleding en materiaal onder de geopende achterklep. Alles wat niet nodig is ver wegstoppen. Zorgen dat ik deze nacht niet dien te verhuizen als ik mijn broer en zijn vrouwtje ophaal op de luchthaven. Ik wil zo weinig mogelijk mensen storen als we in de donkere nacht hier terug op de camping aankomen met de bedoeling zo vlug mogelijk te kunnen slapen. Alles is gebruiksklaar wanneer ik de gps instel op kleine wegen.

Ik heb tijd zat om te genieten van de omgeving en zweef over kleine smalle straatjes hoog boven de eindeloze vergezichten. Ik nader de luchthaven en wil even testen waar ik straks het beste terecht kan. De parking is goed aangeduid, met mijn ticketje in de hand wandel ik even door de aankomsthal en bel naar mijn broer die ondertussen in België op de bus naar de luchthaven zit, we spreken af waar we elkaar deze avond zullen treffen. € 2,5 voor een paar minuutjes, doet me beslissen om een gratis plaats te zoeken niet ver van de luchthaven zodat ik snel ter plaatse kan zijn als ze bellen dat ze zijn aangekomen. De Lidl? Ben ik daar niet al vaste klant? Het blijkt een goede zet te zijn want het is slechts 3,5 km van de luchthaven. Ik koop me binnen nog een paar appels, een paar latté machiato meeneemkoffies waar ik verzot op ben, een paar bananen en water. In de verste hoek van de parking geniet ik van mijn avondmaal en lees nog wat in mijn boek. Ik beluister ook nog even de interessante podcast van Tineke Verbeeck over Spinoza. Die is echt wel blijven hangen… daar wil ik meer over te weten komen als ik terug thuis ben.

Plots zie ik een bericht verschijnen, ik denk, joepie ze zullen opstijgen na wat aangekondigde vertraging, maar niets is minder waar, de vertraging gaat nog even door. Als ik twee uur later een gelukkige broer hoor die aanschuift om in te stappen kijk ik na wanneer ik ze hier mag verwachten. De app op internet geeft ondertussen wel aan dat de vlucht in Toulouse reeds is geland. Even voel ik wat paniek, ze hebben toch niet gewacht voor de verkeerde vlucht, maar alles is ok als hij me verteld dat iedereen zit te wachten voor Toulouse, die normaal zou moeten vertrokken zijn om 19 u. Geen paniek dus, nu gaan ze eindelijk vertrekken. Ik rij ondertussen dichterbij de luchthaven, de Lidl is reeds gesloten dus begin ik op te vallen. Ik vermijd de veel te dure luchthavenparking door me voorlopig voor het grote dubbele hek van een villa te plaatsen.

Ik zie nog een paar wachtende auto’s, waarschijnlijk ook om passagiers voor Toulouse op te halen. Nu is het enkel nog wachten op het teken dat ze zijn geland. Ondertussen is het 22.30u geworden maar het teken wat nu komt is helemaal niet wat ik had verwacht! Ze staan nog altijd aan de grond in Charleroi, wachtend op een copiloot die niet opduikt… hoe kan dat, hoe erg is het overal gesteld met personeelstekort. Ik kijk op internet wat de app aangeeft en zie ondertussen dat een mail is binnenkomen met de melding dat de vlucht geannuleerd is. Ondertussen heb ik weer mijn lieve broer aan de lijn en hoor de diepe teleurstelling door in zijn stem. Niet opgeven broer, dat kennen we niet! Ja maar alle komende vluchten zijn volgeboekt, slechts binnen een paar dagen een nieuwe vlucht, de hotels zijn ook allemaal volgeboekt… alleen een zwart scenario. Ik vraag hem wie dat zegt? Iedereen hier …daarvan heb ik geleerd dat het eigenlijk niemand specifiek is , maar meestal een gerucht die door iemand in gang is gezet en steeds maar aangroeiend in het rond wordt gestrooid. Ik schiet onmiddellijk in gang en ga op zoek naar een nieuwe vlucht, de website va Ryanair krijg ik niet open, die ligt op dit moment waarschijnlijk helemaal plat ! Een ander platform dan maar… daar hebben we het weer … ik heb geluk! Op zondagmorgen om 6.10u zijn er nog beschikbare plaatsen, ik aarzel niet en boek deze. De rest zien we wel… in de mail van Ryanair staat dat alles wordt terugbetaald wat met de annulering te maken heeft. Ze zullen zeker de kans krijgen om dat te bewijzen! Daarna boek ik een hotel op een paar minuten van de luchthaven, uiteraard pas voor morgenavond, maar dan kunnen ze tenminste na deze slapeloze nacht, rond de middag inchecken en genieten van een goed bed om zondagmorgen terug om 4 uur op de luchthaven te zijn. Ik stuur alles via WhatsApp door en zeg dat ze nu even door de zure appel moeten bijten en proberen te rusten in de luchthaven.

Ik denk aan de vele malen dat ik de nacht heb doorgebracht in luchthavens, soms met mijn valies vastgebonden aan mijn been om op de banken iets of wat te kunnen slapen. Zelfs dat is voor mij avontuur.. het is allemaal hoe je het bekijkt begrijp ik nu, maar niet iedereen is zoals ik en dat durf ik wel eens te vergeten!

Ook voor mij is het scenario verandert. Middernacht is reeds ver voorbij en Ik zie het niet meer zitten om alleen in de nacht de 50 km terug te rijden naar de camping, ook al kan het nu langs een grotere weg, het laatste stuk moet ik toch nog door smalle niet verlichte straatjes. De croissants en chocoladekoeken die ik als verrassing heb besteld zullen voor iemand anders zijn ! Ik tik op de camperapp voor een zoektocht naar een camperplaats in de omgeving. Ik vind er twee, gratis maar meest dichtbij is toch nog 19 km rijden. Ook morgennacht zal ik in de buurt moeten blijven, dus start ik de route. Na driemaal op hetzelfde kruispunt te zijn teruggekeerd en te zien dat de afstand verder is geworden dan voorheen geef ik het op. In de donkere nacht heb ik er helemaal geen zin meer om verder op zoek te gaan. Ik volg de pijl naar het zwembad, daar is zeker ook een parking waar ik tot morgenochtend kan blijven staan. Als ik plots een grote parking aan een appartementsgebouw zie krijg ik een ingeving. Kan ik me hier niet gewoon tussen de auto’s plaatsen , de auto is nu ook klaar om ook beneden te slapen en wanneer ik geen licht maak, weet niemand dat ik in mijn camper lig. Zo gedacht zo gedaan, als ik me parkeer naast een haag. Het is ondertussen reeds 2 uur maar toch rijd samen met mij een jongedame de parking op. Ik vraag haar of dit een hotel is…soms is je een beetje van de domme houden een goed idee. Nee hoor is haar vriendelijke antwoord, allemaal appartementen. Zijn de parkings genummerd of op naam? Nee hoor iedereen mag staan waar hij wil als er plaats is, “dus ook bezoek”? is mijn volgende vraag. Inderdaad.. dan ben ik voor deze nacht bezoeker.

Ik leg haar de reden uit en ze vind het ook het beste idee, langs de openbare weg slapen wil ze me in deze stad zeker afraden. Ik dim mijn lichten, sluit de deuren en duik onder mijn dekentjes. Een pyjama komt er deze nacht niet aan te pas.

In de vroegen morgen word ik wakker van vogeltjes, even weet ik niet waar ik ben, zo diep heb ik geslapen. Het is alsof de rest van de wereld nog slaapt als ik stilletjes vertrek en naar de camperplaats rijd die mijn app deze nacht aangaf. Onderweg geniet ik van de landerijen en neem de tijd om even te stoppen om een foto te nemen van een met kolen overgroeide maisstoppelveld. Dit doet me denken aan mijn jeugd waar na het rooien van de vruchten de grond werd omgeploegd en nieuwe vruchten werden gezaaid. Het was ons werk om de rapen, of loof genaamd, in al onze vrije tijd die er buiten de school en de kerk was, het onkruid met de hand en een schoffeltje te wieden. Dit kan men zich op de dag van vandaag niet meer voorstellen. Dus nu wordt er groente tussen de gedroogde stoppels gezaaid, waardoor de gedroogde witte stoppels vanuit de verte op bloemen leken, maar na de winter zal men alles omploegen als voedsel voor de volgende vruchten. Weer volgen de vele ronde rotondes elkaar op. Ik neem één afslag verder dan mijn gps me aangeeft en heb daar een goede reden voor. Op 50 meter zie ik een groot bord “ internationaal golfterrein van Toulouse”. Sinds december 2021 werk is als freelance medewerkster in de brasserie van de wellington golfclub in Oostende. Ik wil graag een kijkje nemen hoe het er hier aan toegaat. Ik kan nog uitgebreid kiezen tussen de vele parkeerplaatsen. De ingang is heel uitnodigend en voorbij de shop stap ik de brasserie binnen waardoor ik onmiddellijk zicht heb op het prachtige terrein. Een mannelijke medewerker is nog aan het stofzuigen, op de vraag of ik een koffie kan bestellen stopt hij zijn werkzaamheden en brengt me een heerlijke, mooie gepresenteerde latté met melkschuim, zijn €3,5 euro waard.

Ik vraag of ik even mag rondkijken en vertel dat ik in Oostende een vergelijkbare job doe. Het ijs is gebroken en ons verhaal over hoe moeilijk het is om personeel te vinden kunnen we delen. Ik vraag de weg naar het toilet, waar ik merk dat er daar toch ook nog wel wat werkpunten zijn naar hygiëne toe. Ik durf wel eens te zeggen dat het goed is om eens op een ander te gaan om te zien hoe goed het thuis is, maar hopelijk nemen mijn lezers dat niet te letterlijk, want ik sta niet in voor relatieproblemen. Ik wandel terug naar buiten en geniet van het spel van de vele jonge kinderen die in opleiding zitten, ze denken hier blijkbaar ook aan de toekomst. Ook de standplaatsen, ik weet niet hoe je dit allemaal noemt, van waaruit de volwassen hun balletjes slaan lijken me anders dan in Oostende. Ik neem een paar foto’s en stuur die door naar Kathy, mijn werkgeefster. Een te betalen automatische balletjesmachine die de emmertjes vult waarmee de leerlingen die genieten van een gratis initiatie van 2 uur hier hun slagen kunnen oefenen. Er zijn ook hier net als in Oostende, prachtige vijvers. Aan de overkant van de grootste vijver zie ik vier grote cirkels in het gras, het zijn net schietschijven van een schietstand. Het is de bedoeling dat de balletjes terechtkomen midden in het hart van de schietschijf. Ik vraag me of er vissen in de vijver zitten, en hoop dat die al getraind zijn aan het geluid en gevaar van de talrijke balletjes die de overkant niet halen, maar dansende fonteintjes tevoorschijn brengen op het water. Een winstgevend zaakje, met behulp van een goede duiker, waardoor ze terug als tweedehandsballetjes kunnen aangeboden worden. De golfkarretjes rijden heen en weer, maar ik ben net te laat om eentje vast te leggen op scherm om door te sturen naar een collega.

Ook een selfie met de medewerker stuur ik samen met groetjes door naar mijn collega’s. Per kerende een berichtje van onze nieuwe manager of ik geen menukaart kan meenemen? Een grote sacoche heb ik niet bij en dit zou ik ook nooit doen, maar een foto nemen om eens binnen te loeren, dat kan altijd hé. Voel ik mij een beetje schuldig, ik weet het niet, maar ga toch iets bestellen. In de mooie open keuken is een vriendelijke nog jeugdige kok reeds aan de slag met de voorbereidingen, maar het openingsuur is pas een half uur later. De manager hoort mijn vraag en gaat in de keuken even checken of iets kleins kan. Ik voel me vereerd met de drie spiegeleieren op een bedje van rucola, met daarbij drie reepjes gebakken spek, bruin broodje en een tweede laté, voor €15 is de innerlijke mens gesterkt. Ik geef een fooi in het daarvoor bestemde emmertje bij de kassa, een goed idee, dit maakt geluid zodat mensen horen dat een fooi kan! Reizen om te leren noem ik dit!

Het is ondertussen reeds rond de middag en heel druk geworden. Bij het wegrijden glimlacht in mijn spiegel een tevreden klant omdat er eindelijk een plaatsje vrij komt om te parkeren. Of is het een klant voor het mooie Med hotel met zwembad, aanpalend aan het terras van de golf? Hier zijn de mogelijkheden werkelijk heel breed…en toch zijn er punten die ook in Oostende zouden kunnen scoren, maar wie ben ik om daarover te beslissen. Toch heb ik niet te klagen, vorige week kreeg ik de vraag om een nieuwe positie in te nemen, ondanks de vermelding van de nieuwe verantwoordelijke, net voor mijn vertrek, dat het zijn bedoeling is om het team te verjongen… de oude moeten er dus van tussen heb ik tussen de regels van het gesprek begrepen. Een paar jaar geleden sprong ik daarvoor een gat in de lucht, maar vandaag wil ik eerst alles toetsen aan mijn kernwaarden. De lessen uit het verleden toepassen om mijn toekomst te bepalen, teveel heb ik met onbezonnen moed gedaan.

 

Ik ben op een punt gekomen dat genieten geen uitstel meer duld, de leuze : “Wacht niet tot later, want als later eerder komt, ben je misschien te laat” staat op mijn netvlies gebrand. Ik heb nog zeker tien dagen om na te denken, alles op een rijtje te zetten en te beslissen. Met dit alles in mijn gedachten zet ik mijn weg verder.

Vanaf de zoveelste rotonde vandaag, zie ik plots aan het eind van een doodlopende straat reeds campers staan. Ik ben tevreden te zien dat het een rustige plaats lijkt te zijn met een mooie ondergrond in grind. Als ik achteruitrijd krijg ik een compliment van de man die met zijn grote camper zijn aanhangwagen op een aparte camperplaats heeft gezet, maar blij is dat door mijn wagen deze niet meer zichtbaar vanop straat. Volgens het reglement mag dit niet op gratis camperplaatsen, de lengte is beperkt. Tevreden kan ik genieten van mijn lunch. De zon staat stralend aan de hemel, het is alweer een paar dagen geleden dat het zo warm was, dus neem ik de fiets van de haak om de omgeving te verkennen. Tot mijn grote vreugde zie ik onder het dak van mooie traditionele overdekte markthal tal van kraampjes met streekgebonden producten. Op één daarvan staat een mand met groene onregelmatige stukken Marseille zeep. Ik denk dat ik mijn moeder daar gelukkig kan mee maken, bij ons vind je die niet meer. Ik neem vier stukken en geef ze aan de man om te wegen want hij verkoopt die per kilo. €12,5 madame…oef dat is efkes slikken… ik neem er twee stukken af en met € 7 kan ik ook al iemand tevreden stellen. Aan het groentekraam wil ik twee mooie vleestomaten kopen maar de verkoper zegt resoluut “ wij sluiten madame, te laat!” ik draai me om naar het andere kraam waar moeder en dochter alles aan het inpakken zijn. Ik mag rustig kiezen, als ik een paar tomaten neem vraagt ze mij om ééntje te ruilen, daar zit een plekje op ! Ik geef een muntstuk van € 2, de 0,45 cent mag ze houden! Dank je wel voor zoveel vriendelijkheid.

Aan het kraam met vlees en toespijs wordt hartelijk gelachen. Ik ga wat dichterbij en de blijkbaar plaatselijk gekende marktkramer zegt voor mij bedoeld, met knipoog naar de dames voor zijn kraam “ beau madammeken, je kan nog van alles kan krijgen als je maar vlug genoeg beslist,” waarop iedereen lacht . Ik doe teken dat ik geen frans versta en graag twee sneden van dezelfde hesp wil als de dame voor mij. Als ik hij nog wat verder ratelt om iedereen aan het lachen te krijgen, reageer ik plots en kijkt hij me aan met de woorden…(in het frans natuurlijk) jij verstond toch geen frans? Waarop een hilarisch gesprek start onder de drie waarschijnlijk vaste klanten die beseffen dat ik ook het eerste heb begrepen. Maar hier kan ik niet meer volgen, dus vertrek ik best. Ik breng alles naar mijn wagen, netjes opgeborgen in de frigo voor mijn gasten morgen. Ik fiets nog een toertje langs de huisjes met hun lage voordeurtjes die op slechts een halve meter uitgeven op de smalle straatjes. Nadat ik mijn fiets heb vastgeketend aan een hek stap ik binnen in de donkere in 1245 gebouwde kerk. Ik heb in zo’n korte tijd nog nooit zoveel kerken bezocht, maar telkens weer sta ik verstomd hoeveel rijkdom hier is aan besteed toen mensen in grote armoede leefden. Deze is echter heel dringend aan restauratie toe als ik zie hoe de mooie plafondschilderingen in stukken naar beneden komen. Achteraan staat een originele biechtstoel, dit brengt me helemaal terug naar mijn kinderjaren, toen Pasen niet kon zonder biecht. Ik moet lachen als ik terugdenk aan die keer dat ik bij gebrek aan een muntstuk mijn reserveknoop van mijn jas in de gleuf van de offerblok liet vallen uit schrik dat mijn “penitentie” niet zou tellen als ik niets betaalde. Ik trek een foto om te tonen aan mijn kleinkinderen hoe wij onze “zonden” moesten biechten. Te zot om waar te zijn besef ik nu.

 

De 8 ruime camperplaatsen palend aan een grote gratis parking en een grote speelweide zijn ondertussen volledig bezet, gelukkig dat ik op tijd was! Ik wandel nog even langs de speeltuin waar kinderen vol energie hun moeders of oma’s vermoeien, of huilend troost komen zoeken nadat ze zijn gevallen met hun skateboard op de daarvoor aangelegde piste. Ik maak nog een korte wandeling nadat ik mijn verhaal hen toevertrouwd aan mijn laptop.

“Une Belge”? hoor ik plots van tussen de campers door. Een oud beetje verwaarloost koppel zit naast hun even verwaarloosde camper, rijp in jaren met vergeelde gordijnen afgesloten ramen. De man vraagt van waar ik ben en na een gezellig praatje vraagt de vrouw of ik van druiven hou? Ze hebben er geplukt op een veld, ze bied me een heel grote tros witte rijpe vruchten aan. Ze wil er niets voor terug, ik krijg zelfs nog een mooie Franstalige/ Arabische kalender cadeau, normaal verkoopt ze die, maar ze heeft er over en het jaar is bijna om. Op de bijrijdersstoel vooraan staat een kooi met daarin twee steenratjes, zo zie ik maar weer dat iedereen zijn manier van leven heeft als ze vertellen dat ze reeds 30 jaar op die manier rondtrekken. Als ik in het rimpelig gezicht half weggedoken onder een versleten bruine klak, en bij een lach de weinig overgebleven tanden tussen de half geschoren baard van de man zie, verschiet ik dat hij me slechts met één jaar met leeftijd overtreft. Het zal bij zijn vrouw met haar lange slordige rokken niet anders zijn, te zien aan de energie die ze nog heeft en de dikke grijze lange haren die onverzorgd in haar nek zijn samengebonden met een eenvoudige rekker. Het valt me wel op dat het juist de mensen zijn die vriendelijk een babbeltje slaan, of zit er weer iets achter, maar ik kan me niet voorstellen wat het zou kunnen zijn als we wat filosoferen over het leven en de moderne tijd.

Ik sluit af, wil nog wat lezen en mijn reisverhaal bijwerken. Als ik met open deur van de zon zit te genieten aan mijn tafeltje binnenin de camper komt plots de vrouw aan mijn deur. Ze brengt me ook nog een balpen met daarop l’ecole de Joshua. Ik had het kunnen denken, niets verkeerd met welke visie of geloof mensen ook hebben, maar om me te bekeren resten mij te weinig jaren. Ik heb mijn eigen visie over alles ontwikkeld en heb geen behoefte aan uitleg over het eeuwig leven. Ze heeft ook een prachtig boek bij die verteld hoe we best leven, voor slechts € 35. Ik kan gelukkig zonder mijn gezicht te verliezen zeggen dat ik niet voldoende frans ken om dit te lezen waarop ze terug vertrekt. Als ik denk dat zij het opgeven, komt iets later de man op zijn kleurloze versleten pantoffels aanslepen met in zijn voetsporen zijn vrouw die vanop afstand reeds vraagt of de druiven lekker zijn. Ik krijg nog een Franstalig blad toegestopt met daarop de website waar ik het boek ook in het Nederlands kan bestellen. Eigenlijk moeten we bewondering hebben voor deze mensen, die sterk staan in hun overtuiging, los van het feit of het de juiste is. Maar dit is het bewijs als mensen kiezen voor hun passie, ze met heel weinig kunnen gelukkig zijn. Ik zie de lichtjes en de hoop in hun ogen als ze net voor het donker zich langzaam aankondigt nog even tot aan mijn deur komen om me goede nacht en een goede reis te wensen. Met een dubbel gevoel schuif ik mijn deur dicht, schrijf nog wat verder en laat de dag voor wat hij is. Tegen middernacht aanschouw ik enkel nog het vuurwerk aan de hemel in een dorp verderop, terwijl ik waarschijnlijk voor de laatste keer deze week op mijn bovenverdieping slaap. Morgen om 8 uur op de luchthaven, twee gelukkige mensen oppikken om mijn fantastische reis verder te zetten. En of gelukkig zijn bestaat, wie zou daar nog durven aan twijfelen.

 

Samen met de zon ben ik klaarwakker, ik ben de wekker voor. Mij aankleden, het dak naar beneden en vertrekken naar de luchthaven. Onderweg stop ik bij een warme bakker de nodige ingrediënten halen voor een lekker ontbijt, door het raam zie ik dat ook hier mensen van andere origine aan het werk zijn. Een verkoopster gevraagd zie ik op het grote witte blad als ik de zware glazen deur openduw. Het probleem om personeel te vinden is dus ook in Frankrijk even erg als in België. Met de smaak van een heerlijk versgebakken pain au chocolade uit het vuistje, rijd ik naar de luchthaven, parkeer me ruim op tijd op de oprit van een bedrijf wachtend op het bevrijdend telefoontje.

Eindelijk, ik begeef me naar de 10 minuten parking en niet wachtende tot ze buiten zijn zoek ik een fantastisch nummer van Benny Neyman op “ liefde voor het leven” ik laat het door de open ramen uit de boksen klinken terwijl ze naar mijn wagen stappen. Het is een ontroerend weerzien als ik alle spanning voel wegvloeien terwijl ik die lieverds in een dikke knuffel gevangen hou en onze tranen van ontlading en geluk om het weerzien langs onze wangen vloeien. Ik voel me vereerd als mijn broer me zegt dat de rust in mijn campertje hem tegemoet komt, dus instappen en wegwezen, binnen de 10 min. is de parking gratis!

We hoeven nu nog geen camping te gaan zoeken, want we starten onmiddellijk aan onze 7 daagse reis. Gisteren aan de telefoon had mijn broer eventjes de naam Lourdes laten vallen. Een plaats waar zoveel mensen kracht en sterkte gaan zoeken, een plaats waarvan men zegt dat je dit eens in je leven moet gezien hebben. Op slechts een 170 km daarvandaan zouden we het jammer vinden om deze kans voorbij te laten gaan. Gps op Lourdes en weg zijn we!

Na een uurtje rijden en de ergernis van de voorbije uren te hebben kunnen loslaten in een gesprek besluiten we op een parking tegen een bos om te ontbijten. Ons eerste van deze komende dagen. Tafeltje buiten, spiegeleitje bakken, croissantje, chocoladekoek, alles er op en eraan. Gesterkt en met volle moed vooruit! Nu is het driemaal genieten van de prachtige vergezichten, de Pyreneeën met hun witte toppen die in de verte opduiken. Bij het office voor toerisme in Lourdes halen we documentatie en nadat we alles hebben doorgenomen bij een drankje op een terrasje beslissen we om een plaatsje te kiezen op de mooie camping nabij de grot en onze wagen klaar te maken voor de nacht. Alles geïnstalleerd is er de rest van de dag vrij om te genieten. We vangen met goede wandelschoenen de tocht aan langs het mooie wandelpad naar beneden. Ik weet niet wat ik kan verwachten, maar de grot ziet er uit zoals ik me reeds als kind had voorgesteld toen ik van meetje, zo’n 60 jaar geleden, een met gewijd water gevuld plastiek Mariebeeldje kreeg.

Een lange rij mensen die achter de biddende en zingende priesters aanschuift om met hun handen even over de steen van de grot te wrijven, waarlangs ook het gewijde water loopt. Heel wat mensen in een rolstoel, ook iemand op een rijdend bed. Ik kon me dit niet voorstellen, tot je het met eigen ogen ziet. Zittend op de houten banken voor het Maria beeld zingen en bidden mensen mee met de priesters. Overal wandelen mensen over het grote plein, in en uit de prachtige Basiliek, de kappellen, de kerken… ik onthoud niet al de namen. Wel word ik stil van al die pracht en praal, de prachtige mozaïeken, de glasramen. Net zoals in de vele kerken en kathedralen die ik de voorbije dagen heb bezocht. Ik ben heel blij met het mooie gesprek die ik heb met mijn broer, onze visie over de kerk en geloof. Wij zijn opgegroeid in dit geloof maar stellen ons bij alles wat wij hier zien onze persoonlijke vragen.

Over één iets zijn het we het zeker, dit moeten onze ouders weten, dat wij in Lourdes zijn. Ik ben zeker dat dit het laatste is wat zij van mij verwachten. Als moeder de hoorn van de haak neemt en hoort waar we zijn is er even stilte. Ik hoor haar zeggen tegen vader “ ze zijn in Lourdes! Waarop ik hoor dat vader iets zegt maar zij hem niet begrijpt en tot driemaal toe vraagt wat hij zegt. Uiteindelijk komt tussen het snikken door, zijn vraag om een kruisje mee te brengen. Wij zijn beiden heel gelukkig dat we hier zijn op dit moment en ons vader zijn wens kunnen invullen om een kruisje mee te nemen. Met de belofte een kaars te laten branden voor iedereen sluit ik het gesprek af. Ja vader, ondanks dat wij niet naar de kerk gaan geloven wij, zijn de woorden die we gaan zeggen als we hem het mooie met bladgoud bedekte kruisje zullen afgeven. Ons geloof is dan misschien niet hetzelfde als wat hij ons meegegeven heeft, maar we beseffen dat welk geloof je ook meedraagt in je hart, het je de kracht en sterkte kan geven om het leven altijd de moeite waard te vinden om te leven. We hebben het nodig om geloof te hebben in de liefde voor al het goede wat op deze wereld is, zonder geloof heb je geen doel. Alleen hoeft dit voor ons geen naam te hebben en zeker niet met pracht en praal versiert te zijn. We beseffen als tegen 18 uur alles leegloopt dat de foto’s van overvolle pleinen met kaarsjesprocessies waar je geen voet meer kan tussen krijgen en die nu nog op de affiches staan, genomen zijn in lang vervlogen tijden. Het is voor een groot aantal van de bezoekers niet meer dan een toeristische attractie geworden. Toch zijn er ook nog heel wat mensen die geloven dat een kaars van € 750, 2m hoog en 40cm doorsnee alles kan oplossen, als we voorbijwandelen aan de flikkerende lichtjes van de kaarsstalletjes waarvan er de voorbije zomer ongelukkiglijk twee in vlammen zijn opgegaan. Wij voldoen aan onze belofte en steken ook een kaars aan om in stilte het licht toe te wijden aan allen die ons lief zijn.

De hele handel die ontstaan is rond het mirakel puilt uit in de omliggende straten, we slenteren door de winkeltjes waar overal dezelfde souvenirs aangeboden worden. Met de smaak van een heerlijk ijsje op onze tong, stappen we terug over het bijna lege plein waar alles reeds gesloten is. Aan de lange muur vullen we aan één van de kraantjes onze plastiek Mariebeeldjes met gewijd water en doen een kleine calvarietocht terug omhoog naar de camping achter de grot. Onze eerste nacht met drie in de camper.

Maandagmorgen, welke richting gaan we uit? Het doel is om langs Bretagne de weg naar huis te nemen, maar we hebben nog heel wat tijd. Misschien het mooie porselein van Limoges, waar vele jaren geleden onze ouders van genoten hadden tijdens een korte reis. Dat kwam goed uit want net voor ik vertrok vertelde men mij over het bloedbad van oradour, niet ver van Limoges. Het contrast met Lourdes zal misschien heel groot zijn maar dit zetten we mee op ons lijstje. Na een lekker ontbijt en een heerlijk douche in de zeer propere faciliteiten van de camping , zijn we startensklaar voor een nieuwe dag. Het zijn heel wat kilometers op de teller om Limoges vandaag te bereiken, maar we zien wel, zonder uur of verplichtingen vangen we onze tocht aan. De eerste 100 km genieten we van dorp naar dorp van de uitgestrekte natuur met hier en daar een prachtige hoeve uit het verre verleden. Als we dan toch even de route national kiezen gaat het wel sneller, maar het rustige en authentieke moeten we hier wel missen. We vullen onderweg onze voorraad drank en eten aan, tanken de diesel nog even bij in de hoop voor zonsondergang het dorpje oradour nog te kunnen bezoeken. Ik zal de geschiedenis nog even moeten opzoeken, maar ergens heb ik vernomen dat er een vergissing gebeurd is en dat niet dit dorp maar een ander het doelwit was van de vijand. Als we op 34 km in het verkeerde Oradour aankomen begrijpen we hoe dit waarschijnlijk is kunnen gebeuren.

We besluiten ondanks dat de ondergaande zon meerdere malen onze blik verblind toch de kleine eenzame kronkelende wegen te volgen. Mijn buikgevoel zit niet goed. Ik vrees dat we bijna bij donker bij het dorp zullen aankomen. Ik heb geen zin om de nacht met een akelig gevoel in te gaan. Op 9 km beslis ik voor mezelf en mijn nog twijfelende reisgenoten dat we de weg stoppen in een kleine dorpje aan een prachtige brede rivier. Net over de smalle brug is er plaats onder kerktoren, maar als plots mijn schoonzus zegt dat ze beneden de brug, langs het water, een houten bank zag staan, twijfel ik niet en maak rechtsomkeer. Dit is het helemaal, dit is waar de Columbus ook zou staan. Het ruisende geluid van het water die op een 100m voor de brug zo’n meter dieper valt en een mooie waterval tevoorschijn tovert, brengt me helemaal tot rust na zo’n lange rit. We knippen de plastiek van mijn opblaasbare zetel, een miskoop, tot een tafelkleed en leggen dat over de houten tafel. We bakken de chipolataworsten en genieten met een fris rosé wijntje van onze avondmaal. Enkel een foto zal later kunnen getuigen van deze heerlijke plaats, waar ik me echt voelde “colombussen”. Terwijl mijn gasten reeds opgeklommen zijn tot het hemelbed tik ik op het de toetsen van mijn laptop het verhaal voor de toekomst. Morgen een nieuwe dag.

Geluk is broos en kan snel omslaan.

Oradour, je zal er stil van worden had men gezegd. Het is zoveel meer dan stil worden. Het is het besef dat mensen net zo erg kunnen zijn als beesten die elkaar verscheuren; Maar met het grote verschil dat dieren dat doen om voedsel te hebben om te overleven. Wat hier als voorbeeld is gesteld voor alle gruweldaden die in oorlogstijden in het verleden tot op de dag van vandaag nog steeds gebeuren, grenst aan het ongelooflijke.

Ik ben dankbaar voor de € 9,5 die we betalen voor het apparaatje die ons in de Nederlandse taal, de groei van de haat een verklaring probeert te geven. Hoe een volk zich volledig laat meeslepen, het brengt me ook naar het heden, waar wetenschappers waarschuwen voor dezelfde groei van de jaren 30. In alle drukte van het leven staan we er niet bij stil dat angst weer langzaam gaat overheersen, angst voor de prijs van energie, angst voor een virus, angst voor de economie die steeds sneller daalt….angst voor…. Hier zie je met beelden wat er gebeurd, hoeveel macht angst heeft en tot slot alles overneemt.

Hopelijk komen we zelf of ons nageslacht nooit te weten hoe het voelt wat deze mensen hebben moeten meemaken. Ik voel de donkere energie als we door het met eerbied ontworpen informatiecentrum naar buiten wandelen en door het metalen draaihekken het ommuurde uitgemoorde dorp binnengaan. De resten van wat ooit een thuis was voor hen die zijn afgeslacht. Zoveel kerken met pracht en praal heb ik de voorbije weken bezocht. Hier in deze kerk zochten mensen veiligheid, het vertrouwen dat dit hen zou beschermen. Naast het uitgebrande altaar hangt nog een wit marmeren bordje met een dankgebed, ooit meegebracht uit Lourdes. Wat zou het geloof van de vele moeders met hun kinderen betekend hebben op dat moment, vraag ik me af als ik kijk naar de kinderwagen die de brand heeft overleeft. De resten van het uitgebrande café en hotel tegenover de kerk getuigen van een bloeiend dorp. De hoop dat dit nooit meer zou gebeuren is een loze hoop, want de gruwel gaat nog altijd door, voor ons Europeanen is het nu in Oekraïne.

Ik volg reeds sinds 5 maanden geen nieuws meer, ik heb er geen boodschap meer aan. Hoe erg het ook is voor al de oorlogen op de wereld, ik kan er niets aan veranderen.

Alleen mijn eigen kleine oorlogjes in mijn eigen omgeving, daar kan ik iets aan veranderen. Ik voel mijn energie wegvloeien in zwarte duisternis en voel dat het tijd is om te vertrekken. Ik probeer een evenwicht te vinden voor de voorbije uren. Lourdes met zijn pracht en praal en commerciële uitbuiting en dit dorp waar onschuldige slachtoffers de hel op aarde hebben beleefd.

We nemen de weg naar Limoges. Ik hoor van mijn broer dat ons vader en moeder hier ooit op bezoek waren en kennis mochten maken met de kunst van het prachtige porselein. Ik wring mij door het hectische verkeer, de stress van dit leven tegenover wat ik juist heb achtergelaten is te groot. Moe van de verschillende emoties vinden we eindelijk een parking van waaruit we op een paar honderd meter het museum van porselein kunnen bezoeken. Dat is toch wat mijn broer meekreeg bij de info voor toerisme. Een grote hal, lange rijen tafels met daarop serviezen met verschillende kleuren en motieven. De prijzen zijn niet voor onze portemonnee. € 95/stuk voor 1 klein bordje… €595 voor een schaaltje in dezelfde kleuren van het potje wat ons moeder ooit als geschenk kreeg van Franse vrienden. Hier heb ik geen boodschap aan. Als het blijkt dat we nog 1,5 u moeten wachten en €4,5 betalen om te ontdekken waar de ovens staan, dan houden we het voor bekeken. De vele torens van kerken en kathedralen torenen boven de huizen en appartementen uit, maar ik heb geen zin meer in het hectische verkeer van deze stad. We genieten vlakbij van een lekkere smoothie bij Mac Donalds en vertrekken richting Nantes.

Ja waarom niet, ik neem een tweetal keer dezelfde rotonde, tot we de juiste weg vinden, zeker geen autostrade! Ik zet de muziek wat harder om mijn geest op andere gedachten te brengen. Ik voel dat de meter van gelukzaligheid in mijn campertje serieus gedaald is.

Drukke banen, de vele vrachtwagens en haastige chauffeurs die zich overal tussen wringen maken me moe en ontevreden, dit is niet waarvoor ik op reis ben. We besluiten de kleinere wegen te nemen en ons doel bij te stellen. Halfweg tussen Limoges en Nantes volgen we de richting naar een blauwe plek op de kaart. La Loupe, met een mooie standplaats voor campers, naast een natuurlijk bocht in een rivier die het dorp een kleine waterval cadeau doet. Nog in de warmte van de stralende zon, met een gemiddelde temperatuur vandaag van zo’n 22 graden, genieten we van ons avondmaal in het mooi verzorgde grasplein. Broerlief gaat ondertussen het vuil wegbrengen, terwijl mijn schoonzus en ik de afwas zullen doen en de bedden klaarmaken. Enthousiast verteld hij over zijn ontdekking van het gezellige dorpsplein, maar jammer genoeg gaan net voor onze aankomst aan de enige horeca zaak de deuren dicht. We hadden gehoopt dat we zo de pijn en het verdriet van mijn schoonzusje om zich uitgesloten te voelen bij de organisatie van een huwelijksfeest te kunnen verzachten. Ik besef dat ik gelukkig ben dat ik uit de vele keren dat ik ongelukkig was de lessen heb mogen trekken dat niemand verantwoordelijk is voor jouw geluk. Zolang je leeft kan je er aan werken om dit niet toe te laten, je leren afschermen voor het negatieve wat je overkomt. Als je vanop een afstand kijkt is het ongelooflijk hoeveel mensen leven op de energie van anderen. De meter van geluk staat op een laag pitje als ik mijn slaapzak kruip, ik heb geen zin meer om mijn verhaal neer te schrijven.

Woensdagmorgen. Broer is wakker van de vele auto’s die in de bocht gas geven om de helling op te rijden. Ik weet dat er op de bovenverdieping in het tentdak veel meer lawaai is en denk er over na hoe we het kunnen regelen om volgende nacht te wisselen.

Terwijl ik met mijn laptop op mijn schoot de voorbije dag neer tokkel luister ik naar het geluid van de stilte buiten. Het geluid van de banden van auto’s op de weg is enkel vervelend als ik me er op focus merk ik nu. Zeven uur, we hebben er voor gekozen om de wekker te zetten. Zo kunnen we meer ruimte maken om tijdens de dag meer rust momenten in te lassen. Ik besef dat het leven niet zo eenvoudig als het lijkt. Als alleenreizende heb je ook de problemen, je dient ze zelf op te lossen en dat lukt. Met drie personen kort bij elkaar is het heel gezellig, je kan alles delen, het is heerlijk het gevoel dat je ook hen mag mee betrekken in je geluk. Het is ook voorzichtig zijn om de dunne zijden draad van geluk niet te hard te spannen zodat hij niet breekt. De levenslessen, elke dag weer, het mooiste wat we in het leven kunnen beleven. Weer een nieuwe dag, ik ga er voor !

Terwijl iedereen in de ons omgevende campers nog in nachtmodus is, hebben we alles opgeborgen en verlaten in stilte de camperplaats. We genieten nog even bij het buitenrijden van het dorpje La Loup van de mooie natuurlijk stroming van de rivier en de als een zijden doek gespannen groene laag over het stilstaande water, op naar Nantes. Voor een ontbijt zijn we nog niet wakker genoeg, tot een bord langs de weg de melding geeft dat er 100m verder een artisanale bakkerij is. Een bakkerij vinden is al geen eenvoudige opdracht en dan nog eentje die zo vroeg in de morgen open is! We parkeren de auto rechtover bij het baancafé, blijkbaar een vaste stopplaats voor truckers om sigaretten en koffie bij te tanken. De heerlijke geur van versgebakken brood komt je door de openstaande deuren van de bakkerij naast de winkel tegemoet. Van hieruit zie je hoe de vader het deeg met de grote houten spaander in de ouderwetse oven schuift, nadat hij de vorige ronde heeft verdeeld op de door bloem witgekleurde houten rekken in de kleine ruimte. Dit vind je bij ons niet meer terug, zou wettelijk waarschijnlijk ook niet kunnen.

Het voelt alsof ik 50 jaar terug stap in mijn leven. Als weekendhulp bij de bakker in het kleine bakkerijtje van mijn dorp waar ik de heerlijk biscuits mocht versieren met fruit uit blik, de verse banketbakkersroom van mijn vingers likken die tussenuit de, voor mezelf gehouden, vers gebakken Boele de Berlins stroomde. Een smaak die ik nooit meer kon proeven. Heerlijk om te zien ! De brioches, dubbel formaat van wat we gewoon zijn, evenals de chocoladekoeken en croissants. Ook de prijs is de helft van wat we gewoon zijn om te betalen. We weten niet goed wat te kiezen tussen zoveel uitnodigend lekkers en besluiten een mengeling te nemen, we kunnen delen. De reclame langs de weg melde de specialiteit van brioche brood in de vorm van een vlecht, dit moeten we dus zeker meenemen. Als dank voor gebruik van de parking rechtover halen we bij deze handelaar drie take-away koffies . Daar binnen blijven is geen optie als de heerlijke geur van daarnet dreigt vervangen te worden door de geur van sigaretten. Geen geduld om een mooie plekje te zoeken voor ontbijt, geven we toe aan de geur en de heerlijke smaak van onze aankopen en ontbijten op de parking in de wagen voor we weer vertrekken.

Ik ben een heftige tegenstander van drukke wegen en autostrades, als ik reis zoals nu. De stress van gisteren in de stad Limoges wil ik niet meer meemaken. We bekijken de kaart en stippelen een voorlopige route uit langs landelijke wegen. Het is een plezier om te zien hoe broer de dorpjes noteert zodat ik ze kan ingeven in mijn gps. We genieten van de prachtige natuur, hij van de vele mooie Limousins dieren met hun bruine lederen huid. Oude boerderijen zien we niet meer, de industrie is hier al langer in deze regio binnengeslopen merkt mijn broer op, als we de vele kippenstallen zien.

Het voelt als een kleine overwinning telkens we het volgende dorp bereiken, het lijkt of de weg korter is als je op deze manier reist. Als we het bord Nantes zien verschijnen ben ik heel benieuwd in welke stad we terecht zullen komen. Ik voel de rust in me opkomen als ik zie hoe goed het verkeer hier is georganiseerd. Ieder zijn eigen plaats, de trams doorkruisen de stad door de dieperliggende rails waardoor ze volledig zijn afgesloten van de weg. Een fietspad voor heen en terug. De mooi geplaveide boulevards maakt van Nantes een stad naar mijn hart. Ik ben benieuwd of Google geeft wat het beloofd. Op trip adviseur zoek ik graag vooraf altijd de leuke plaatsjes op, de vermelding dat “het eiland van de dieren” zeker niet mag ontbreken wil ik zeker gevolg aan geven. Ook hier is het geluk hebben om een parkeerplaatsje te vinden, maar geluk reist met me mee. Aan de rand van de stad kunnen we onze wagen achterlaten op een pleintje waar we mits betaling onbeperkt kunnen staan. Te voet wandelen we de weg naar een oude site aan de overkant van de brede rivier de Loire. We hebben “geluk” zoals het ook beschreven staat op tripadvisor, dat de olifant net zijn wandeling maakt door de stad. Een gigantisch mechanisch toestel, verstopt in een tot in de puntjes uitgewerkte houten olifant, bied zijn bezoekers een mooie zicht op de omgeving. Toegang € 8,5 zal het de moeite lonen, dat zullen we pas weten na het bezoek. In de hal is een verzameling van dieren uit de jungle tentoongesteld, één voor één pareltjes. Midden in een nagebootste omgeving bewegen de uit ijzer en hout samengestelde dieren zich op dezelfde manier als in de natuur. Hoeveel tijd is daarin gegaan om dit alles te verwezenlijken, het lijkt een droom van een kleine jongen maar dan in het echt en in het groot. Vrijwilligers mogen de machines/dieren helpen bedienen om ze in actie te zetten. Dit is iets wat ik graag nog zou willen bezoeken met mijn drie schatten van kleinkinderen is de gedachte die door mijn hoofd gaat!

Een beetje gekke medewerker die zijn rol uitstekend vertolkt neemt een vlucht met het nagebouwde primitieve vliegtuigje die mensen voor het eerst meenam in het luchtruim. Eens goed kunnen lachen doet zo’n deugd. Na de exclusieve voorstelling hoe dieren bewegen in hun natuurlijke omgeving wandelen we naar de kleine filmzaal waar het gigantische werk met woord en beeld wordt uitgelegd. Ook hoe alles is tot stand gekomen en het harde labeur om de oude hallen om te toveren door enkel de stalen kaders te laten staan en uit te werken tot wat ze nu zijn. Ook krijgen we van bovenuit zicht op de werkplaats die lijkt op een speeltuin voor volwassenen als we de kleine modellen zien en het geduld waarmee men puzzelt om met kleine stukjes tot zo’n mooi geheel te komen. Persoonlijk vind ik dat ik reeds vele malen meer heb betaald voor veel minder. Met een fijn gevoel verlaten we over een met planten versierde stalen constructie een namaak van de “jungle” en zijn nog net op tijd om te kunnen genieten van de lunch van de dag, voor de keuken sluit, in het aanpalende restaurant.

Bij het binnenrijden op zoek naar een parkeerplaats in de stad vroegen we ons af voor wat de blauwe toren stond, geen kerk, geen kathedraal, geen ander geloof. De vraag aan google gesteld komen we te weten dat dit één van de twee overblijvende torens van de vroegere koekjesfabriek van LU is. Binnenin het oude gebouw waar nu een tentoonstellingsruimte, een evenementenzaal en bibliotheek is gevestigd mogen we langs het lees café gratis met de metalen draaitrap naar boven. Het kind in mij komt boven als daar een wiel is waarmee je het platform kan laten draaien zodat je de hele stad kan zien vanop het halve plateau hoog in de toren. Na het nemen van paar foto’s maken we plaats voor de volgende toeristen. Bij het buitenkomen probeert de motregen ons tegen te houden, maar opgeven is niet aan ons besteed. Door een tunnel onder de spoorlijn die door de stad loopt bereiken we wandelend het centrum.

Ik denk aan de voorbije weken waar ik als een hazewind doorheen de steden fietste, nu heeft de fiets rust op de haak. Het lijkt of de prachtige fontein midden de “place royal” dienst doet als afkoeling in het hart van een zon die haar stralen laat schijnen in de vorm van gezellige straatjes vol mooie winkels en terrasjes. Over het grondplan van deze stad is nagedacht. Een straatmuzikant schuift eventjes opzij om ons door te laten naar de ingang van de zoveelste kerk die met haar in overvloed bewerkte torens staat te pronken middenin de stad. Alleen het helderblauwe licht rond het beeld van Maria geeft wat openheid aan de veel te donkere kerk. Het contrast met buiten en binnen is groot. Een vijftal mensen zitten in stilte verzonken, verspreid over de vele rijen stoelen. Met in ons hoofd de vraag om welke boetedoening de man in de midden gang op zijn knieën zit, verlaten we langs de andere kant deze kerk. We keuvelen nog even langs de etalages en gaan over de met regenboogkleuren geschilderde trap de weg terug naar onze auto.Net op tijd om aan een hevige plensbuit te ontsnappen.

Voor we de parking verlaten zoeken we in alle rust een camperplaats in de buurt. Ik voel me goed in mijn vel en besluit om nog een uurtje te rijden, een uurtje dichter bij onze bestemming van morgen. Mijn allerbeste copiloot zoekt de mooiste weg naar het plaatsje die ik vind op de app voor camperplaatsen. Nog een stukje fruit, een blokje chocolade en de innerlijk gesterkte mens kan weer verder. Doorheen de stad gaat alles heel vlotjes, zo’n groot verschil tussen dezelfde landgenoten op een andere plaats, of is het de rust van de stad die ook de bestuurders zo vriendelijk en rustig maakt? Het antwoord krijgen we snel als we de ring oprijden, wij zijn bij de gelukkigen als we zien dat op de tegenliggende strook honderden meters file staan.

Even wat spanning op een vastgelopen rondpunt, waar iedereen zijn plaatsje wil opeisen, maar gelukkig zit onze planning goed en rijden we vrolijk weg van de drukte. Het op en neer gaan van de baan in twee rijvakken geeft me weer dat zalig gevoel van reizen. Het geluid van de klagende ruitenwissers kan me niet deren, de muziek mengt zich met het geluid van de kletterende regen op de voorruit en het geruis van de banden op het natte wegdek, niets kan mijn dag nog stukkrijgen.

Als we het bord zien van “historisch dorp” als we Redon binnenrijden zien we uit naar een gezellige avondwandeling. We zullen het ook enkel met het bord aan de ingang van het stadje moeten doen voor het vinden van de camperplaats want verder is hier niets te vinden. Langs de kade aan de overkant van het water staan een paar campers geparkeerd op een strook tussen het water en een oud fabrieksgebouw die deels is omgebouwd tot cinemazaal en bijhorend café en het overgrote deel leegstaand met graffiti beschilderde muren. Twee door roekeloos jongeren bestuurde peugotjes nemen plaats naast onze camper, ik heb er niet zo’n leuk gevoel bij. Als ik nu alleen was zou ik op zoek gaan naar een andere plaats, maar ik merk geen angst bij mijn medereizigers, het bewijs dat angst veelal maar een gedachte is. Terwijl ik samen met mijn schoonzus alles in gereedheid breng voor de nacht gaat mijn broer op verkenning. Het geluk is weeral aan onze kant, merkt hij op als hij terug gewandeld komt van de achterzijde van het gebouw, daar zijn mooie toiletten ! Wat een mens al niet blij kan maken als je met weinig tevreden bent! We genieten van de laatste koffiekoeken van deze morgen en sluiten ons huisje af om een wandeling te maken langs het water. Het mooie park aan de achterkant van de oude fabriek bied een zicht op de uitgestrekte weiden waarin door mijn broer geliefde Limousins lopen te grazen.

Vier mooie witte zwanen glijden door het water, voorbij een reiger die op een stok zit te azen op zijn prooi. De reiger schrikt op van mijn beweging als ik een foto wil nemen, maar de zwanen zijn blijkbaar fotogeniek en trekken zich van mij niets aan als ik heel dicht in de buurt kom terwijl ze met klepperende bek, smakelijk genieten van de groene bladeren die volgens mij uitgebloeide waterlelies zijn. Ik neem een paar foto met mijn gsm die ik voor de zoveelste maal een opruimbeurt heb gegeven om toch wat ruimte vrij te krijgen. Ik moet dringend op zoek naar een andere oplossing of gewoon minder foto’s nemen.

De avondwandeling onder met maretakken begroeide bomen voelt zalig aan als ik mijn broer en schoonzus met de armen om elkaar geslagen voor me uit zie lopen. Het verdriet om de kleur van een kleed, wat eigenlijk een uiting is van zich niet aanvaard voelen, is blijkbaar wat verteerd als de lachrimpeltjes rond haar ogen verschijnen terwijl we genieten van een drankje en een zakje “gezonde “ groente chips in het café. Als er een film zou zijn met Nederlandstalige ondertiteling zouden we een bezoek overwegen, maar ons Frans is nog aan veel oefening toe om daaraan toe te geven! We begeven ons naar ons hotelletje aan het water waar het normaal gezien een rustige nacht zal worden. Weer een dag die nooit meer terugkomt, maar de moeite waard om op te slaan in de tabel van mooie herinneringen.

Het geluid van openslaande deuren van een camionette die naast ons geparkeerd is en waar blijkbaar ook iemand in geslapen heeft maakt me bewust van de tijd. Een nieuwe dag is aangebroken. De standplaats langs het water was een goede keuze als bij het wegrijden blijkt dat de eigenlijke gratis, niet zo mooie camperplaats een eind verder was.

Ons ontbijt was kort en krachtig, gewoon binnen aan het uitgeklapte tafeltje in mijn camper. We vertrekken want ik heb een lange rit voor de boeg. We willen graag deze avond kunnen overnachten in Locquirec en een bezoekje brengen aan het surfhuisje van een familielid. Blijkbaar heb ik door even de gps te negeren een heel andere route voorgeschoteld gekregen dan we gisteren hadden uitgestippeld. Het geeft mijn broer en mezelf wat stress omdat we het gevoel krijgen dat we tijd verliezen en kilometers te veel zullen rijden. Ik besef dat ik mijn voeling met colombussen aan het kwijtraken ben en voel me wat geïrriteerd. De muziekkeuze van mijn broer slaat ook niet echt aan en het urenlange zwijgen van mijn schoonzus geeft me de kriebels. Het voelt alsof ik mensen moet rondrijden op hun reis. Het gevoel van de reis van mijn leven is net als mijn geluksgevoel, even te ver weg. Ik merk dat het vandaag de eerste dag is dat ik nog niet gezongen heb, daar moet verandering in komen. Ik trek me op aan de rust die terugkeert als ik door de kleine dorpjes langs smalle wegen de alternatieve routes van de gps volg. Eindelijk zie ik in de verte de blauwe kleur van een de zee. Het lucht me op om nog even door te gaan. Ik heb het lastig met altijd de beslissingen te moeten nemen of is dit enkel mijn gevoel. Dit doe ik als ik alleen ben, ik heb geen anderen keuze, maar als je met drie op reis bent verwacht ik dat je dit toch wel wat deelt, maar misschien ligt dat aan mijn communicatie? Als we even door het dorp zijn komen we aan een prachtige baai waar voor ons het huisje opduikt. Het is inderdaad heerlijk om hier te kunnen verblijven, naast de surfclub, wij hopen dat de dochters van ons nichtje beseffen welke gelukzakjes zij zijn! Heel wat jeugd zit gezellig lachend en pratend op de houten banken op de kade, net naast het huisje. Ik vraag als we indien nodig hier kunnen overnachten, ik heb echt zin om met het geluid van de zee te genieten van een goede nachtrust.

Op mijn vraag duiden ze me aan dat er op een paar kilometers hier vandaan ook een mooie camping is. Ik heb nood aan een lekkere douche, wat meer ruimte en ook de energie van de camper dient bijgetankt te worden. Door de zon die nog hoog aan de hemel staat is er nog een heerlijke temperatuur, het liefst zou ik me op een dekentje vleien op het strand…de avond is nog lang. Als blijkt dat het zomerseizoen hier voorbij is en geen enkele horecazaak nog open is zijn we wel verplicht om op zoek te gaan waar we de innerlijke mens kunnen versterken. Op de mooie camping naast het strand, waar we ons zojuist hebben ingeschreven, raad de uitbaatster ons aan om op een 5 tal km naar een supermarkt te gaan, anders zou het wel eens een probleem kunnen worden. Onderweg naar de Lidl vermeld mijn broer dat hij graag rustig wil winkelen, daar gaat mijn dutje aan zee, voor de lieve vrede moeten we soms eens iets laten, maar ik weet dat het heel goed bedoeld is, hij is een schat van een broer. Een kar volgeladen lekkers is het resultaat, eten voor vandaag en morgen, we kunnen weer een tijdje verder. Nadat onze camper is klaargemaakt voor de nacht, want ik sta er op om dit voor het donker te doen, maken we ons een maaltijd klaar. We kunnen moeilijk alles buiten laten staan, dus zou ik graag samen eerst de afwas doen en alles terug binnen zetten. Als ik plots mijn broer zie wegwandelen naar het strand, heb ik het ook even gehad voor vandaag, duw alles binnen en schuif de deur dicht. Het koude zeewater wiegt heen en weer over mijn vermoeide voeten, ik heb geen zin om er uit te komen. Een paar mensen hebben ondanks de lage temperatuur van het water nog een duik genomen, wat zou ik me graag ook nog even laten drijven in het zoute water, maar dit zal helaas moeten wachten tot volgende zomer vrees ik. Ik zie een eind verder op het strand, mijn broer en schoonzus met de armen om elkaar heengeslagen wandelen.

Even voel ik de pijn van eenzaamheid, even heb ik ook behoefte aan een arm om me heen, even twijfel of mijn keuze om alleen te blijven de juiste is. Terwijl mijn voeten wegzakken in het moerassige zeezand, zo anders dan de stranden die ik gewoon ben, zakt ook de moed en het geluksgevoel een beetje dieper weg. Mijn wimpers pinken een traantje weg, maar ik wil niet dat iemand het ziet dus wandel ik de andere kant op. Het beetje twijfel wat ik soms heb is vlug weggeëbd als ik terugdenk aan de prachtige voorbije weken. Zo vrij als een vogel, niemand die zich in mijn gedachten of daden mengt. De zalige momenten door niets of niemand onderbroken, altijd de keuze van mijn hart kunnen volgen. De tijd van een bezoek aan een mooie of interessante plaats of een toevallige ontmoeting onderweg, zingen zo hard als ik wil met de liedjes van mijn keuze. Zou ik dit alles willen ruilen? Ik zeg resoluut nee, die vrijheid geef ik nooit meer prijs. Plots doet mijn broer teken dat hij iets gevonden heeft in het zand, voelt hij mijn eenzaamheid? Ik wandel op hem af en zie de heel speciale schelpen die hij heeft samengeraapt. Terwijl we er beiden om lachen want het lijken wel tepeltjes, zoeken we ze verder uit in het natte zand. Met mijn handen vol moet ik opgeven wegens plaatsgebrek, maar ik wil er meer want in mijn hoofd heb ik al tal van ideeën wat ik hiermee kan doen en wie ik er gelukkig kan mee maken. Dit is een soort die ik bij ons in België nog nooit heb gezien ! Ik erger me nog altijd lichtjes aan het stilzwijgen van mijn schoonzus, ik weet dat zij niet zo’n grote prater is, maar vandaag spant toch wel de kroon. Ik laat hen achter bij de schelpen en wandel terug naar de wagen om een grote plastiektas, ik wil een grote hoeveelheid van deze schoonheden meenemen naar huis. Het maakt mijn hoofd leeg als ik de vele mogelijkheden bedenk van wat ik met deze “tepeltjes” kan doen. Terwijl ik de lange weg van de camping terug wandel zie ik dat mijn reisgenoten reeds verder door zijn gewandeld.

Met mijn vingertoppen rakel ik door de vele kleurrijke schelpjes in het zand op zoek naar mijn geliefde modellen. De zak is al heel zwaar geworden als mijn broer met zijn partner dichterbij komt, ook zij zijn verwonderd hoe diep je hier in het moerassige zand wegzakt als je even ter plaatse blijft staan. Wat hebben de vele stranden wereldwijd toch een heel groot verschil!

Terug bij de camper ruimen we alles op en maken de plaats vrij om naar bed te gaan. Ik lig al diep weggedoken in mijn slaapzak als het hoofd van mijn broer plots over de rand van het bovenbed verschijnt met de vraag of ik tevreden ben over mijn dag. Even twijfel ik of ik wel eerlijk wil zijn, maar toch vertel ik hem dat ik me niet zo goed heb gevoeld. Ik verwacht eerlijk gezegd wat meer medewerking of reactie van mijn schoonzus, het lijkt alsof er iemand op de zetel achteraan plaats heeft genomen die eigenlijk niet met ons meereist maar daar gewoon zit te zitten. Ik doe mijn best om te begrijpen dat niet iedereen zo sociaal is aangelegd als ik zelf ben, maar altijd de twijfel over ja of nee, of het antwoord, voor mij is het gelijk, valt me moeilijk. Niet het gemis aan het antwoord, maar het gevoel de verantwoordelijkheid en de keuze te moeten maken voor iemand anders, is waarschijnlijk een trigger die me terugbrengt naar het verleden.

Het is een mooie nacht, weer zo eentje met een prachtige sterrenhemel als ik na middernacht door het vochtige gras een bezoek breng aan de sanitaire blok. Wauw is dit even verschieten als ik aan de andere kant van het toilet geluid hoor, ik had niemand gezien. Met toch wel wat meer spoed dan normaal haast ik me terug naar mijn warme nestje. Het is nog angstiger als iemand op de met damp aangeslagen ruit klopt met de vraag of hij binnen mag. Ik had niet gemerkt dat onze sloeber van een broer me was nagekomen, niet wetende dat ik hem niet gezien had. Lachend schuif ik de deur open, het goede gevoel is er weer als ik hem lachend zeg, “geluk dat ik je binnenlaat, ik laat normaal geen mannen binnen, vooral niet in de nacht.”

We slapen iets langer dan verwacht, ons ontbijt nemen we binnen, want buiten is het toch wel wat frisjes. Eindelijk is alles opgeruimd, de fiets op het rek, we kunnen vertrekken. Toch wel heel wat meer gedoe als je met drie personen op tocht bent. Vandaag beloof ik mezelf zonder woorden om het veel rustiger aan te pakken, de Columbus in mij weer wakker schudden. Ik hoor de ongerustheid van mijn schoonzus over de stress die er gisteren was over het volgen van het lijstje met dorpjes waar ik doorheen wou rijden. Zonder woorden beslis ik om de lijst die mijn broer en ik gisterenavond hebben opgemaakt gewoon opzij te leggen, ik stel gewoon de gps in op Saint Malo en start de motor. Geen route langs de zee, geen stress… we zullen wel zien waar de gps ons brengt, het is me reeds ruim twee weken gelukt om op deze manier te genieten van altijd weer nieuwe ervaringen. Ook voor mij is deze reis een grote les, je kan niet iemand gelukkig maken als die er zelf niet aan toe is, dus laat ik het los, het klinkt misschien wel egoïstisch maar het mag niet mijn zorg zijn. Het is alsof mijn huisje zweeft op een door mij uitgekozen muzieklijst en ik de voorgestelde alternatieve routes van de gps door de weidse velden volg. De vele machines en tractoren die mijn weg overal kruisen, kunnen me niet deren, het mais seizoen is volop bezig, dus ook dat hoort erbij. Het is al na de middag als we het drukke saint Malo bereiken. Overal bordjes “Parking Volzet!” en als we er eentje tegenkomen ver weg van het stadgedeelte die we willen bezoeken kunnen we niet onder de slagboom. Na een half uur rondrijden hou ik het voor bekeken.

Vanop de achterbank is vandaag nog geen enkel woord gekomen, mijn broer merkt op dat van het lijstje van de dorpen die we gisteravond hebben genoteerd we onderweg geen enkel hebben gezien. Ik zeg dat ik dankbaar ben dat hij wel de volledige route heeft genoteerd voor mijn archieven. De tijd tikt rustig verder en ik besef als ik hier nog lang rond rij om een parkeerplaats te vinden, daarna naar de burcht te wandelen, het mooiste van de dag weer zal ingevuld zijn met chauffeur spelen. Net als op mijn reis weg alleen volg ik mijn hart en mijn gevoel, tik zonder iets te zeggen Cancale in op de gps en zet mijn weg verder. Een klein half uurtje verder schittert de zon op het water, de vele kleine bootjes liggen net als in Locquirec op het zand. De zee neemt blijkbaar ook haar rust zo ver mogelijk weg van de bewoonde wereld. Als ik me langs de rand van de weg parkeer om op de gsm de app te openen en een camperplaats voor de nacht te zoeken, komt er van over de zetel een briefje met daarop een paar plaatsen in de buurt. De vraag om een beetje meer medewerking is toch in de juiste aarde terechtgekomen, ik voel me gelukkig dat mijn schoonzusje de boodschap om de verantwoordelijkheid wat te verdelen goed heeft opgenomen. Het voelt goed aan voor mij, maar ik hoop ook dat zij hierdoor ook wat meer zelfvertrouwen kan laten groeien, want het is vooral van daaruit dat het zich onzichtbaar maken komt. Ik weet welke fantastische lieve vrouw ze is, ik ben er van overtuigd dat als ze wat meer haar plaats zal leren op te eisen haar leven veel aangenamer zal verlopen. Ik weet van mezelf dat het een lange weg te gaan is om van jezelf te leren houden, het is de grootste bescherming die je jezelf kan geven voor gelukkig leven!

Het geluk is aan onze kant als we op 10 minuutjes wandelen een grote gratis parking vinden, op 100 meter van de camperplaats die zij heeft uitgekozen. Teamwork, het kan zo mooi zijn ! We sluiten de deuren af en wandelen onder de oude bomen door langs het mooie wandelpad naar beneden, de stad in. De lange mooie kade is gevuld met restaurantjes en souvenir winkeltjes, we besluiten tot aan het einde te wandelen waar de oesterkraampjes naast elkaar hun waar staan aan te prijzen. De zilte geur van wier en zout vult de lucht die opstijgt uit het moerassige zand, achtergelaten door de zee. Een oude traditionele oesterboot ligt net als talrijke kleine bootjes op het zand, ik vraag me af hoe die terug in het water geraken. Voorbij de vuurtoren wandel ik nog even door om de vele ijzeren staketsels te bekijken waarop de netten met de oesters liggen. Van hieruit ziet het er allemaal wat rommelig uit, even moet ik opzij gaan voor iets als een metalen boot, voortgetrokken door een tractor, met daarin een paar medewerkers in rubberen pakken en laarzen. Waarschijnlijk op de terugweg van het werk in de vele oesterbanken. Even genieten van de laatste warme zonnestralen op mijn huid, terwijl ik tussen de vele oudjes op de muur van de kade zit. Binnen twee dagen ben ik terug in het koude België, ik mag er niet aan denken. Wat kleine souvenirs voor het thuisfront, even kijken of er wat te zien is, maar de zaal voor expo is helaas gesloten en het is ondertussen te laat om de oesterboerderij die ik op google vind te gaan bezoeken.

Het verste terras is het meest uitnodigende voor een lekkere fruit de Mer. Een tafeltje met zicht op zee en de warmte van de zon op mijn rug met tegenover mij twee mensen waar ik heel veel van hou. We bestellen een lekker wijntje en genieten van al de heerlijkheden op de mooi gepresenteerde schaal met het lekkers van de zee. Het leven kan toch heerlijk zijn….ik kan geluk weer proeven. Een zoete afsluiter maakt de maaltijd compleet en ons weer sterk genoeg om nog even langs de kade te keuvelen en terug te wandelen naar de parking. Na een paar rondjes rijden tussen de vele campers die reeds hun plaats hebben ingenomen vinden we het voor ons best gepaste hoekje.

Nog een glaasje wijn uit onze frigo, een dessertje, wat luisteren naar muziek, wat bijpraten over onze mooie dag en met de gedachte, nog tweemaal slapen en het is weer voorbij, schuift iedereen in de slaapzak.

Op mijn gps heb ik even nagekeken hoe we morgen het beste naar de Mont Saint Michel kunnen rijden. Ik heb net een kleine wandeling achter de rug waarbij ik ontdek dat het nog fris is buiten, als ik zie hoe de zon binnenglipt door de dichtgeschoven gordijntjes. Ik maak beneden alles klaar voor ontbijt vooraleer mijn gasten de loft kunnen verlaten. Het is toch wel wat krap met drie personen als je niet buiten kan, bedenk ik me, het is wel belangrijk dat je het aandurft om anderen zo dichtbij te laten komen in je eigen comfortzone. Deze reis heeft me veel geleerd besef ik nu.

We zwaaien Cancale uit en zien hoe door ebbe en vloed het water weer alles heeft ingenomen en ook de boten terug wiegen in de golven van de zee. Geen comfortzone, de natuur doet gewoon zijn ding! Langs de vele boerderijen zetten we onze tocht verder, ik heb niet verteld dat ik de gps heb ik ingezet op milieuvriendelijke routes. Dat dit ook onverharde wegen zouden zijn, daar had ik niet bij stilgestaan. Ik voel dat dit avontuur een beetje te ver zou gaan en houd me braafjes op de smalle asfaltwegen. Overal die grote netten waar we naar op zoek zijn, sterk, licht en waterdoorlatend, ideaal om de eikels op te vangen die als kogels neervallen op het dak van Ivan zijn bergruimtes. Niemand weet niet wat ik ga doen als ik plots een boerderij oprijd, helaas is er niemand thuis. De volgende hebben we meer geluk als de vrouw des huizes boven door het venster haar gasten voor de Gitte welkom heet. Ik maak van de gelegenheid gebruik om te vragen waar we die netten kunnen vinden.

Op slechts een tweetal kilometer stappen we vol hoop het aangeduide tuincentrum binnen. Daar kunnen we de netten verkrijgen, echter enkel op bestelling en per rol met toch een prijskaartje van €175. Wat heb ik spijt dat ik niet eerder ben gestopt om gewoonweg op het veld een stuk te vragen. Weer het besef dat alles wat je denkt later te kunnen doen, veelal niet terugkomt. Maar ik beloof mijn broer dat we hoe dan ook tegen de tijd dat de eikels volgend jaar hun geknetter zullen starten, we de juiste oplossing zullen gevonden hebben.

Vanop de kade in Cancale konden we de Mont Saint Michel al zien staan pronken. Nu het allemaal dichterbij komt besef je hoe groots de natuur is Een parkwachter staat te zwaaien en te roepen alsof zijn leven er van af hangt, iedereen moet aanschuiven zodat er geen plaatsjes leeg blijven, men verwacht blijkbaar veel volk. Het grote moderne gebouw waarin op dit moment niet meer activiteit is dan enkel een balie met twee mensen die gratis een plannetje met wat uitleg van de burcht aanbieden en natuurlijk ook de tickets verkopen voor de ingang van de kathedraal. Wij zien wel ter plaatse als we een ticket nemen. De op en af rijdende shuttle bussen laten we voorbijrijden, wij gaan genieten van de mooie wandeling. De weg is langer dan verwacht als ik in de verte de houten brug zie die niet zo heel lang geleden is aangelegd om het mogelijk te maken ook bij hoog water de burcht te bezoeken. Het is nog betrekkelijk kalm als we de poort binnenwandelen. De winkeltjes die je overal vind, zijn ook hier goed vertegenwoordigd. We nemen de buitenste rand van de stad om over de omwalling op verkenning te gaan. In de verte zien we de zeven jonge paters over de vlakte wandelen, zij verlieten samen met ons de parking maar namen een andere richting. Ik vraag me af hoe ver je kan wandelen als ik terugdenk aan vroegere verhalen van mensen die vastzaten op een rots door de stijgende zeespiegel.

We staan stil bij de kracht van de natuur die nergens rekening mee houd terwijl we de vele trappen bestijgen. Boven is er de kathedraal, maar de euro’s die men vraagt om deze te bezichtigen is het ons niet waard na de vele kerken en kathedralen die we reeds hebben bezocht. In een klein donker kerkje, wat weggestopt in een spelonk zit een toevallige reiziger te spelen op een soort doedelzak, muziek durven wij het niet noemen, we zijn niet alleen met onze mening denk ik, als ik zie dat niemand een bijdrage levert aan het ijzeren schaaltje die naast hem staat. De Mont saint Michel is niet zo groot als ik had verwacht, of komt het door mijn vergelijking met Carcassonne? We wandelen door de grote met metalen nagels beslagen poort en zware houten ophaalbrug terug de oude stad uit. Op een tweehonderd tal meter rijden de shuttle bussen gratis op en af, ik besluit om de bus te nemen, mijn benen dragen me niet meer. Ik zwaai door het raam van de overvolle bus naar mijn broer en schoonzus die in de namiddagzon terugwandelen naar de parking. Ik voel me gelukkig, het zal me net de tijd geven om een kleine powernap te doen in mijn campertje voor zij er te voet aankomen. Het is er gezellig warm als ik de deur openschuif, me nestel in mijn kussens en even mijn ogen sluit, energie opdoen voor de komende uren. Een zachte geklop op mijn deur maakt me wakker en doet me beseffen waar ik ben, zo ver was ik weg van de wereld.

Dauville, een stadje die iedere toerist wil gezien hebben, niet zo mijn ding, maar ik wil mijn gasten de kans niet ontnemen om ook dit plaatsje te ontdekken. In een lang verleden was ik hier en zag voor het eerst de kade, het casino, de speciale strandcabines. Ik wil ook wel eens weten wat dit nog meer te bieden heeft als ik bewust net voor de stad een kleine smalle weg insla en door smalle straatjes doorheen de bossen rijd in hoop dat ik geen tegenligger ontmoet.

We kijken onze ogen uit naar de vele villa’s in Tradionele bouwstijl, de grote verscholen luxe. Als we afzakken naar de zee vinden we heel gemakkelijk een parking aangezien de temperatuur reeds heel wat is gedaald en de avond nadert. Blij om dit alles te mogen ontdekken, maakt mijn broer van de gelegenheid gebruik om binnen in het casino naar het toilet te gaan, we lachen als hij bij het buitenkomen zegt dat dit voor arm en rijk niet veel verschil uitmaakt ! Een wandeling door de dure buurt laat ons zien dat de prijzen op de menukaarten op de restaurants wel duidelijk verschil uitmaken. We verkiezen om in een dorp verderop op zoek te gaan naar een restaurantje dat beter bij ons en ons budget past. Net op het moment dat we denken dat alles gesloten is en we nergens terecht zullen kunnen vertelt een voorbijganger ons dat boven in het straatje een restaurant open is. Na een heel warme ontvangst kiezen we voor lekker gebakken vis met gratin aardappeltjes en warme groentjes en met een goed gevoel, onze innerlijke mens gesterkt wandelen we terug naar de wagen. Ik heb gelukkig reeds gecheckt of er een camping in de buurt is maar vrees zonder iets te zeggen dat we het sluitingsuur reeds voorbij zijn. We rijden langs de kust naar het bewuste adres om daar te ontdekken dat de camping helemaal niet meer open is sinds een tweetal weken. Geen paniek, er is ruimte genoeg aan de ingang waar een andere camper, vermoedelijk met hetzelfde inzicht, heeft plaats gevat voor de gesloten poort. We parkeren ons aan het eind van het doodlopende straatje om voor de laatste keer op deze reis de knop van dak omhoog in te drukken. Mijn reisgenoten naar boven, ik beneden diep weggedoken in mijn slaapzak, genieten we van onze laatste Franse nacht. Het is nog vroeg in de morgen als we alle drie fris wakker zijn, het is alsof we geen tijd te verliezen hebben voor onze laatste dag. Het stadje Honfleur staat meestal samen op het verlanglijstje met Dauville, dus ook daar wil ik nog even langs.

Ik herinner me de vele bootjes en de veel te hoge prijs die ik daar ooit betaalde voor vier drankjes. Als ik parkeer tussen de platanen rechtover een kleine traditionele bakkerij waar ik zes heerlijk verse ontbijtkoeken haal, besef ik dat daar zeker nog niets aan veranderd is. We vergeten de veel te hoge prijs en genieten van de heerlijke amandelsmaak samen met onze op het gasvuurtje gemaakte Nescafé. Ik wandel op lage snelheid met mijn camper door het stadje, niemand van ons heeft behoefte om daar langer te blijven.

We kiezen richting Abbeville om terug naar België te reizen, maar laten ons afleiden als we mooie plaatsen ontdekken, we hebben tijd zat… het besef dat deze dag de laatste is. Voor we de grens overgaan willen we zeker de innerlijke mens nog versterken. Ik neem zoveel mogelijk de weg langs de kust tot we in een dorpje komen waar de zee ons uitnodigt voor een laatste stop. Een totaal andere structuur van strand dan wat ik de voorbije weken heb gezien. Grote en kleine mooie ronde keien geven mijn blote voeten een zorgvuldige massage als ik met mijn schoenen in de hand nog even langs de waterlijn wandel. We nemen elk een paar mooie keien mee als souvenir. Mijn broer vind er enkele waar binnenin een opening is uitgesleten door het zoute water, ideaal om een klein plantje de kans te geven hierin te overleven. Ik neem ze mee en zal ze koesteren als herinnering aan deze mooie dagen. Een paar restaurantjes om de laatste zomergasten te verwelkomen en te laten genieten van de heerlijke vruchten van de zee. De naam heb ik helaas niet genoteerd maar ik krijg een glimlach op mijn gezicht als ik terugdenk aan de vergelijking van mijn schoonzus, het is hier precies Le Petit Beigneur van Louis de Funet. Het interieur is inderdaad heel mooi, de toiletten heel speciaal met blauwe doorschijnende glazen wasbakken, het personeel met de leuke rood en wit gestreepte T-shirts.

De kleine maar smaakvolle mosseltjes met blauwe schimmelkaas. Een laatste glaasje witte Franse wijn… drie gelukkige mensen ..een prachtige afsluiter van een tour de France.

Net voorbij Calais belanden we bijna in de file, we voelen de stress op ons afkomen en kunnen net op tijd een afslag nemen voor we ons vastrijden. Ik zet de gps op milieuvriendelijke wegen en langs West-Vlaamse dorpjes rijden we naar de thuishaven van mijn gasten, het dorp waar ik geboren ben. De zon neemt zachtjes afscheid van de prachtige dag maar het er is nog ruim de tijd om langs te gaan bij onze ouders. 94 en 95 lentes jong, verwonderd dat we plots voor hen staan. Het blije gezicht van ons moeder om het lieve vrouwtje gevuld met gewijd water, de echte Marseille zeep en een zakje lavendel uit de Provence die op het hoofdkussen blijkbaar de nachtrust kan verbeteren. Het kruisje voor vader is voorbestemd voor de zoon van mijn broer, dit zal hem moeten beschermen als hij op weg is met de vrachtwagen. Het geloof bij onze ouders zit nog heel diep, net als bij ons, al is het iets anders vertaald. Maar wat maakt het uit op de weg naar geluk.

 

Terug in België… In die korte tijdspanne van mijn afwezigheid is er veel veranderd op het werk. Ik ga op zoek naar oplossingen maar vrees dat het steeds moeilijker zal worden om me te settelen. Ik omarm de eenzaamheid met liefde, om wat ze mij geeft in de vorm van vrijheid.

Op zoek gaan naar mogelijkheden om mensen bij te staan in het volgen van hun dromen, zonder angst voor de toekomst, zonder spijt om het verleden, maar leven in het heden, dat is waar ik voor kies.

Mensen hun wens laten plukken om die vervolgens uit te werken en hun dromen te volgen. Het leven is niet eeuwig, dat besef ik elke dag een beetje meer…...